Yurdumuzda bulunan tarihi antik Kilikya bölgesi ve Kilikya tarihi ile ilgili olarak kısa bilgilerin yer aldığı yazımız.
Kaynak : wikipedia.org
KİLİKYA, Türkiye’nin İçel ve Adana bölgelerini kapsayan Akdeniz’in kıyı yöresinin antik dönemdeki adına verilen isimdir. Merkezi Anadolu platosundan yüksek Toros Dağları ile ayrılır. Doğuda genişleyerek, birkaç ırmağın suladığı verimli bir düzlüğe dönüşür. Kuzey Suriye’den uzanan Amanos Dağları, bölgenin doğu sınırını oluşturur. Bu coğrafi kapalı konumuna karşın, kültürel yönden hiçbir zaman yalıtılmamıştır. Bir yandan ünlü Kilikya Kapıları, kuzey içbölgeleriyle iletişim sağlarken, öte yandan İskenderun Körfezi ile Kuzey Suriye’ye bağlantı sağlar. Eski Adana, Mersin ve Tarsus bugün de önemlerini sürdürürler.
Tarih.
M.Ö. 14. yüzyılda Kilikya, Hititler döneminde Kizzuwatna olarak biliniyordu. Deniz yoluyla gelen Eski Yunan etkinliği, yoğun biçimde rastlanan Miken çömleklerinde görülür. Bölgeyi İÖ 715’te ele geçiren Asurlular, “Que” adını verdiler. M.Ö. 6. yüzyılda Pers İmparatorluğu’nun yarı bağımlı satraplığına dönüştü. İÖ 333’te Darius’un yenilgisiyle bölge, Büyük İskender’in siyasal varisleri Seleukos ile Mısırlı Ptolemaios arasında paylaşıldı. Yönetim zayıflayınca, yörenin kimi kentleri bağımsızlığını elde etti. İÖ 67’de Roma, Pompeius komutasında gönderdiği orduyla, dağlık batı bölgesi halklarının korsanca eylemlerini durdurmaya çalıştı.
Kilikya, Roma İmparatorluğu’na katıldıktan sonra İÖ 75’te bağımsız bir eyalet olana kadar Suriye’nin yönetiminde kaldı. İS 9. yüzyılda Arapların ele geçirişine kadar Hıristiyanlık dini geçerliliğini sürdürdü ve Bizans eyaleti olarak kaldı. 11. yüzyılda doğudan sürülen Ermeniler, bu bölgeye yerleşti. 14. yüzyıl sonlarında Mısır Memlûklerinin istilasına uğrayan Kilikya, 1516′ da Osmanlı topraklarına katıldı.
