Farklı tatlı mı tatlı tekerlemeli güzel bir Keloğlan masalı okumak isterseniz doğru sayfadasınız.
Geçmiş zaman içinde, kalbur saman içinde… Eşek tellâl iken, pire berber iken… Az gittim, uz gittim, dere tepe düz gittim, altı ay bir güz gittim; döndüm arkama baktım; bir arpa boyu yol gitmişim. Karşıma koca bir deniz» çıktı. Bastım geçtim kurudur diye; ulu minareyi belime soktum borudur diye; Kaf Dağı’na bir tepik vurdum «Geri dur!» diye. O yalan, bu yalan, fili yuttu boz yılan. Bu da mı yalan?
Bir varmış, bir yokmuş, Allah’ ın kulu kumdan çokmuş. Var varanın, vur vuranın, izinsiz bağa girenin sopa yediği çokmuş.
İşte o çağlarda köyün birinde bir Keloğlan varmış. İhtiyar anacığıyla küçük bir kulübede otururlarmış. Keloğlan her gün dağdan topladığı odunları sırtlar, kente götürüp satar, aldığı para ile ana-oğul kıt kanaat yaşayıp giderlermiş.
Bir gün Keloğlan yine odun topluyormuş. «Anacığıma daha iyi yiyecekler alayım.» diye düşünmüş. Her gün topladığı odunun iki katını toplamış. Sırtlamış, yola koyulmuş.
O gün hava pek sıcakmış. Sıcak bir yandan, ağır yük bir yandan, Keloğlan iyice bunalmış. Dibinden soğuk bir su kaynayan çınarın altından geçiyormuş. Suyun serinliği yüzüne vurmuş. Bir soluk almak için yükünü yere bırakmış, derin bir «Oooof!» çekmiş.
İşte tam o sırada, suyun kaynadığı yerden bir kara adam çıkmış karşısına. Adamın bir dudağı yerde, bir dudağı gökteymiş. Ödü kopmuş Keloğlan’ın!
— «Benden ne istiyorsun?» diye bağırmış adama. Korkudan tir tir titriyormuş.
Adam, tatlılıkla: «Beni sen çağırdın.» demiş.
Keloğlan: «Ben kimseyi çağırmadım, sırtım acıdı da bir «Ooof!» çektim.» deyince adam: «Benim adım Of’tur, çağırdın da geldim işte.» demiş, Keloğlan’a bir kutu uzatmış: «Al bu kutuyu, senin olsun. Sakın ona «Açıl, kutum!» demeyesin.» dedikten sonra gözden kaybolmuş.
Keloğlan kente varmış, odununu satmış, anacığına iyi yiyecekler almış, köyüne gelmiş. Anası, oğluna elindeki kutunun ne olduğunu sorunca Keloğlan başından geçenleri anlatmış.
— «Yalnız,» demiş, «sakın bu kutuya: «Açıl, kutum!» deme.» diye sıkı tenbih etti adam bana.»
Keloğlan bu sözü söyler söylemez, kutu açılıvermiş, her türlü yiyecek bulunan bir sofra serilivermiş ortaya. Ana-oğul yemişler doyasıya. Sofra açık durmuş bir süre. Neden sonra Keloğlan’ın aklına «Kapan, kutum!» demek gelmiş.
Bu sözü söyler söylemez kapanıvermiş kutu kendiliğinden, yemekler de kutunun içine girmiş hepten.
Keloğlan yine oduna gidiyormuş ama, artık yiyecek almıyormuş kazandığı para ile. Giyecek, ev eşyası alıyormuş; biraz da para biriktiriyormuş. Ana-oğul acıktıkça: «Açıl, kutum.» diyorlarmış kutuya, hemen önlerine kocaman bir sofra serili veriyormuş.
Gel zaman, git zaman… Keloğlan’ın aklına padişahı yemfeğe çağırmak esmiş bir gün.
Anası: «Olmaz, oğlum, padişah bu kulübeye gelmez, oğlum!» demiş durmuş ama, söz dinletememiş.
Keloğlan: «İlle de padişahı yemeğe çağır!» deyip tutturmuş.
Kadıncağız çaresiz kalmış, gitmiş saraya. Padişahı yemeğe çağırmış kulübelerine. Padişah bu çağrıya şaşmış ama, merak da etmiş.
—«Gelelim!» demiş.
Bir akşam padişah, vezirini yanına alıp gelmiş kulübeye. Keloğlan yere bir hasır sermiş, minderler koymuş, ağırlamış padişahı. Sonra kutusunu getirmiş, orta yere koymuş:
—«Açıl, kutum!» demiş.
Yine kocaman bir sofra çıkmış
ortaya. Her türlü yemek varmış içinde. Yemişler, içmişler. Padişahla veziri bu yoksul evde bu denli güzel bir sofranın bulunmasına şaşmışlar, imrenmişler kutuya.
Herkes doyunca, Keloğlan: «Kapan, kutum!» demiş.
Sofra kendiliğinden toplanıp kutuya girmiş. Saraya gitme vakti gelince konuklar ayağa kalkmışlar. Kapıdan çıkarlarken, vezir rafta duran kutuyu gizlice aşırmış, koltuğunun altına koyup çıkmış.
Neden sonra, Keloğlan’la annesi kutunun çalındığını anlamışlar, başlamışlar ağlamaya, dövünmeye. Keloğlan ertesi sabah yine ağlayarak yola koyulmuş. Gitmiş koca çınarın altına. İçini çekerek: «Ooof!» demiş.
O kapkara adam yine çıkmış karşısına.
—«Ne istiyorsun?» diye sormuş.
Keloğlan başından geçenleri anlatmış. Bu kez kara adam ona bir sopa vermiş.
—«Sakın buna «Tık, sopam!» deme!» diye tenbih etmiş, kaybolmuş.
Keloğlan eve gelmiş, olup bitenleri anasına anlatmış, sonra da: «Buna «Tık, sopam!» demeyeceğiz!» demiş.
Bu sözü söyler söylemez sopa yerinden fırlamış, inmiş Keloğlan’ın sırtına. Başlamış onu pataklamaya.
Keloğlan, iyi bir dayak yedikten sonra: «Dur, sopam!» demeyi akıl etmiş de kurtulmuş dayaktan; yoksa öldürecekmiş onu büyülü sopa.
Keloğlan dayağı yedikten sonra biraz düşünmüş.
—«Ha! İş kolaylaştı şimdi!» demiş kendi kendine.
Sarayın yolunu tutmuş. Saray kapıcıları Keloğlan’ı içeri sokmak istememişler. Keloğlan da: «Tık, sopam!» deyivermiş. Sopa inmiş kapıcıların kafasına, sırtına. Bir ona, bir buna vuruyormuş. Bakmışlar olmayacak, dayaktan ölecekler, yalvarmışlar Keloğlan’a:
—«İçeri girebilirsin.» demişler.
O da, sopasını durdurmuş, dalmış içeri. Doğru padişahın odasına. Bakmış padişahla veziri oturuyorlar.
—«Tık, sopam!» demiş hemen.
Sopa görevini yapmaya koyulmuş, bir padişaha, bir vezire… Bir padişaha, bir vezire. Bakmışlar olmayacak. Keloğlan’a yalvarmışlar, ne istediğini sormuşlar.
Keloğlan: «Kutuyu vermezseniz sopa durmaz.» demiş.
Vermişler kutuyu; o da, durdurmuş sopayı. Kutuyu, sopayı almış, çıkmış saraydan.
Aradan günler geçmiş. Keloğlan o kulübede yaşamaktan bıkmış. Yine gitmiş koca çınarın altına, derinden bir «Ooof!» çekmiş. Kara adam yine çıkmış karşısına. Bu kez biraz sertmiş:
—«Yine mi geldin? Başına neler geldi?» diye sormuş.
Keloğlan: «Kulübede yaşamaktan bıktım artık. Daha iyi bir ev istiyorum.» demiş. Adam da ona bir eşek vermiş.
—«Sakın buna: «Anır, eşeğim!» demeyesin.» demiş, kaybolmuş.
Keloğlan, eşeği eve getirmiş. Artık büyünün içyüzünü biliyor ya.
—«Anır, eşeğim!» demiş.
Eşek anırmaya başlamış. Her anırmada ağzından bir altın fırlamış. Kısa zamanda zengin olmuş Keloğlan. Kente gitmiş, kendine güzel bir köşk yaptırmış. Anasıyla birlikte yerleşmiş içine.
