Gülmek bir güneştir, insanın yüzünden hüzün ve keder kışım defeder sözü ile ilgili kompozisyon örneği. Gülmek konulu kompozisyon.
Kaynak : pixabay.com
Gülmek Bir Güneştir
Ruh güzelliğinin en çekici belirtisi hiç şüphesiz gülümsemedir. Duygulardaki yatışmanın sevimli bir kudreti vardır. En sıkıntılı, öfkeli anlarımızda bile gülen bir çehreyle karşılaştığımız zaman hemen gevşeyiveririz. İster istemez duygularımızda bir durulma, yüz hatlarımızda bir yatışma olur. Çevremizdeki insanları kendimize bağlamak için ilk etki çok önemlidir, bu da gülümsemedir. Gülümseyen bir çehre itimat uyandırır.
Gülümseme bir aydınlıktır; farkında olmadan biz de sonunda aydınlığına kapılırız. Bütün insanlar manen bu aydınlığın sıcaklığına sığınmaya ihtiyaçları vardır. Günlük hayatımızda türlü nedenlerle birçok sıkıntıya uğrayabiliriz; ister istemez duygularımıza koyu bir karamsarlık hâkim olur. Ruhumuz birtakım bunalımlarla çırpınır durur. Eğer kendimizi kapıp koyuverecek olursak iç dünyamızın bu karanlığı yüzümüze akseder; karamsar kırışıklıklar, anlamsız gölgeler kaplar çehremizi. Böyle bir ruh hali ve görünüm içinde çevremize hiç de hoş görünmeyiz. Dostlarımız bile varlığımızdan haz duymazlar; yanımızda durmak istemezler, dursalar bile sıkıntımız onları da etkiler. Asık bir surat böylesine sıkıntılı, bunalımlı, sevimsiz bir ortam yaratır. Böyle bir ortam yaratılmasına sebep olduğumuz müddetçe sevilmez ve aranmayız. Çünkü bütün insanların ruhen hafiflemeye ihtiyaçları vardır.
Üzüntümüz ne kadar koyu olursa olsun karanlık görünümlerle çevremize dağıtmaya hakkımız yoktur. Hiç bir zaman sabır ve iradeyi elden bırakmamak gerekir. Zorla neşeyi kendimize davet edelim; ister istemez gelir. Sıcak bir gülümseme halinde yüzümüze yerleşir. Sonra içimizdeki karamsarlığı kaldırır. Bir de bakarız ki, gülümsemenin aydınlığına muhtaç olan aydınlık çehreler sarmış etrafımızı…
MUTLULUĞUMUZUN DEĞERİNİ BİLELİM
Yüce Yaradan, insanoğluna karşı çok cömert davranmış, ona bütün nimetleri bol bol vermiştir. Fakat kişi çoğu kez, Büyük Yaratıcının kendine sunduğu bu nimetlerden habersizdir. Yahut onu yetersiz bularak bir çeşit nankörlük eder.
Örneğin, olağan üstü bir manzara karşısındasınız. Doğanın bütün güzelliklerini doya doya seyrediyor, kuşların, akar suların sesini büyük bir hazla dinliyor, kendinizden geçiyorsunuz. İşte bu, anlayan için büyük bir mutluluktur.
Oysa, günlerini ah-vahla geçiren, bir türlü yaşantısından hoşnut olmayan pek çok insan vardır Dünyada. Giysileri, ayakkabıları biraz giyilmiş olanlar içinde: «Onlar eskidi, ben onları giymem» diyerek bir tarafa atanlar, evinde yiyeceği, içeceği, yakacağı olup ta durumundan dert yananlarla doludur toplum.
Fakat kişi, o güzel manzarayı gören gözlerinden, o âhenkli sesi duyan kulaklarından, o giysileri alan parasından yoksun kalırsa, işte o an anlar ki, yaşamından hoşnut olmadığı o zamanlar, çok, hem de pek çok mutlu imiş.
Onun için mutluluğumuzun değerini bilelim. Durumumuzdan yakınıp yaşamı kendimize zehretmiyelim.
