Leonardo Da Vinci’nin yaptığı çizimler, tabloları ve anatomi ve makineler alanındaki çizimleri nelerdir? Leonardo Da Vinci’nin eserleri hakkında bilgi.
Büyük Rönesans ressamlarından biri olan Leonardo da Vinci, sanatsal gelenekleri ve teknikleri sürekli olarak test etti. Yenilikçi kompozisyonlar yarattı, insan vücudunu doğru bir şekilde temsil etmek için anatomiyi araştırdı, karakteri göstermek için insan ruhunu düşündü ve iki boyutlu bir yüzey üzerinde uzay ve üç boyutlu nesneleri temsil etme yöntemlerini denedi. Tükenmez merakının sonucu, birçok bitmemiş projedir, aynı zamanda insan doğasının en gerçekçi, karmaşık ve hassas temsillerinden bazılarıdır. Deneyleri, haleflerinin sanatını etkiledi ve sonraki yüzyıllarda genellikle temsil standardı haline geldi. 1519’daki ölümünde Leonardo, notlar ve eskizlerle dolu birçok defter bıraktı, ancak çok az bitmiş eser kaldı. Bazı parçaları asistanlar tarafından tamamlandı, ancak diğerleri kayboldu, yok edildi veya üzeri boyandı. Aşağıda, en iyi bilinen hayatta kalan eserlerinden bazıları örnek verilmiştir.
Mona Lisa (1503–19)
Dünyanın en ünlü portre çalışması – Mona Lisa
Dünyanın en ünlü sanat eseri olan Mona Lisa, Louvre Müzesi’ne her gün binlerce ziyaretçiyi çekiyor ve bunların birçoğu bakıcının gizemli bakışları ve esrarengiz gülümsemesiyle etkileniyor. İnce bir peçe, kasvetli renkler ve mücevhersiz mütevazı giyinmiş genç bir kadının görünüşte sıradan portresi, tüm yaygara hakkında merak edebilecek olan izleyicilerini şaşırtabilir. Resmin sadeliği, Leonardo’nun gerçekçilik yeteneğini yalanlıyor. Öznenin yumuşak bir şekilde modellenmiş yüzü, formu modellemek için çizgi yerine ince ışık ve gölge geçişlerini kullanan sanatsal bir teknik olan sfumato’yu ustaca ele alışını gösterir. Özenle boyanmış peçe, ince işlenmiş bukleler ve katlanmış kumaşın dikkatli bir şekilde işlenmesi, Leonardo’nun incelenen gözlemlerini yeniden yaratırken yorulmak bilmeyen sabrını ortaya koyuyor. Üstelik bakıcının kafa karıştıran ifadesi sadece onun gerçekçiliğine katkıda bulunuyor. Gülümsemesi ilgi çekici veya alaycı olabilir – izleyiciler bunu tam olarak anlayamazlar çünkü bir insan gibi karmaşık bir figürdür ve aynı anda zıt özellikleri bünyesinde barındırır.
Son Akşam Yemeği (1495–98)
Son Akşam Yemeği – Kaynak: commons.wikimedia.org
Dünyanın en ünlü tablolarından biri olan Son Akşam Yemeği, Milano dükü ve Leonardo’nun hamisi Ludovico Sforza tarafından o şehirde ilk ziyareti sırasında Santa Maria delle Grazie’deki Dominik manastırı için sipariş edildi. Sıralı bir anlatıyı betimleyen Leonardo, İsa’nın Havarilerden birinin kendisine ihanet edeceğini beyan ettiği ve ardından Efkaristiya’yı başlattığı Matta 26:21-28 de dahil olmak üzere İncillerde birbiriyle yakından bağlantılı birkaç anı resmeder. Bir erkeğin karakterinin kendini duruş, ifade ve jestlerle nasıl ortaya çıkarabileceğine ilgi duyan Leonardo, her bir öğrencinin beyana karşı benzersiz tepkisini tasvir etti. Havarilerin duruşları, merkezde sakince oturan İsa’nın etrafında fısıldar, bağırır, üzülür ve tartışır gibi görünürken yükselir, düşer, uzar ve iç içe geçer. Leonardo’nun iki kat hazırlık zemininde tempera veya yağlı boya kullandığı deneysel boyama tekniği nedeniyle, iş bitirir bitirmez dağılmaya başladı. Bununla birlikte, izleyiciler, onu, aldatıcı bir şekilde basit bir kompozisyonda ortaya çıkan, çeşitli insan duygularının karmaşık bir çalışması olarak kabul edebilirler.
Vitruvius Adamı (1490)
Leonardo Da Vinci’nin Vitrilius Adamı
Leonardo’nun kalem ve mürekkeple çizdiği Vitruvius Adamı, olgunluk yıllarında elinde tuttuğu birçok defterden birinden geliyor. Romalı mimar Vitruvius’un MÖ 1. yüzyıldan kalma bir mimarlık kitabında ortaya koyduğu ideal insan oranları üzerine ayna yazı tipiyle yazılmış notlar eşlik ediyor. Çizim, Vitruvius’un ideal insanın bir daire ve bir kare, iki uzlaşmaz şekle sığabileceği teorisini göstermektedir. Leonardo, üst üste iki pozisyonda bir erkek figürü çizerek bu kavramı çözdü – biri kolları kareye sığacak şekilde uzanmış, diğeri ise bacakları ve kolları bir daire içinde yayılmış halde. Eser, yalnızca Leonardo’nun önemli metinleri anlama çabasını değil, aynı zamanda onları genişletme arzusunu da gösteriyor. Vitruvius’un kavramlarını ilk gösteren o değildi, ancak çizimi daha sonra en ikonik haline geldi, çünkü kısmen matematik, felsefe ve sanatın birleşimi Rönesans’ın uygun bir sembolü gibi görünüyordu. Çizim şu anda Venedik’teki Gallerie dell’Accademia’da bulunuyor ve burada tipik olarak sergilenmiyor, ancak iklim kontrollü bir arşivde tutuluyor.
Oto-Portresi (1490/1515–16)
Kaynak: commons.wikimedia.org
Uzun zamandır bir otoportre olarak kabul edilen, uzun dalgalı saçlı ve sakallı yaşlı bir adamın kırmızı tebeşir çizimi, o kadar çoğaltılmıştır ki, çoğu insanın Leonardo’nun görünüşü hakkında ne düşündüğünü tanımlar. Yine de bazı akademisyenler, sarp yüz hatları, çatık kaşları ve yere eğik gözleriyle figürün, Leonardo’nun ulaştığı yaştan çok daha yaşlı göründüğünü iddia ediyor; Leonardo 67 yaşında öldü. Çizimin, onun grotesk çizimlerinden biri olabileceğini, defterlerinde alışılmış olarak eksantrik özelliklere sahip insanlarla yaptığı eskizler olabileceğini öne sürüyorlar. Portre kimi temsil ederse etsin, Leonardo’nun genellikle büyüleyici konularından ayrılıyor, yine de figüre olgun bir çağın asaletini ve bilgeliğini aşılamayı başardı.
