Luchino Visconti kimdir? Luchino Visconti hayatı, biyografisi, eserleri, filmleri ve sinema kariyeri hakkında bilgi.
Luchino Visconti; (2.11.1906 – 17.3.1976)
Milano’da dünyaya gözlerini açan Visconti İtalya’nın eski soylu ailelerinden birine mensuptu. Birkaç kez evden kaçmaya yeltendikten sonra Cenova’da yatılı bir okula verildi. Bu okuldan 18 yaşında ayrılan Visconti, Pinerolo’da bir süvari okuluna yazıldı. 20’li yılların ortasında da babasının çiftliğinde at yetiştirmeye başladı. 1936’da Paris’e taşınan Visconti, burada, kendisini asistan olarak angaje eden yönetmen Jean Renoir ile tanıştı. 1939 yılında da İtalya’ya döndü.
1942: Neorealizmin Başlangıcı Visconti 40’lı yılların başında filmin “katıksız gerçeği” yansıtmasını talep eden “Cinema” dergisinin yazarlarıyla tanıştı. Ossessione (Tutku, 1942) adlı ilk filmiyle Visconti bu talebi yerine getirmiş oldu. Bu filmi Amerikalı yazar James M. Cain’in “The Postman always rings twice” (Postacı Kapıyı İki Kere Çalar) adlı polisiye romanından sinemaya uyarladı. Çağdaş İtalyan sineması için tipik olan temiz, kahraman insanların yerine, Visconti burada tutkularının esiri olan üçlü bir ilişki içindeki insanların öyküsünü anlattı. Konuyu pitoresk bir dekor önünde sunmayıp kuru bir manzara seçti. Sansür bu filmi tümüyle yasaklamadan önce, sayısız yerinden kesilmesini istedi. Buna karşın, gösterime girdiği gece ilk kez “Neorealizm” kavramının kullanıldığı bu yapıt, İtalyan Sinemasında aynı ad altında kurulan akım üzerinde etkin bir rol oynadı.
1943’ten Sonra: Tiyatro Çalışmaları Kendisine başka film projeleri gerçekleştirmesi için fırsat tanınmadığı için, Visconti, öncelikle Fransız oyunlarını sahneye koyduğu tiyatroya geçti. 1947/48’de La terra trema (Yer Sarsılıyor) adı altındaki ikinci filmini gerçekleştirdiyse de, Sicilya şivesiyle çekilen ve fakir balıkçıların sorunlarını konu alan bu yapıtı parasal açıdan fiyasko ile sonuçlandı. Bellissima (1951) adlı filmi de aynı akıbete uğradı.
1953-63: Ağırlık Noktası: Tarih Senso (Günahkâr Gönüller, 1953/54) ile Neorealizme uygun tarihi bir film çevirdi. Burada aşkı için memleketini satan bir kadın, taptığı adam tarafından aldatılır. Bu yapıt, sadece, ödüllendirildiği Venedik Film Şenliğinde tam olarak görülebildi. Festivalden döner dönmez İtalyan sansür makamlarınca önemli ölçüde kısaltılması talep edildi.
Visconti, Rocco e i suoi fratelti (Düşman Kardeşler/Rocco ve Kardeşleri) adlı filmiyle 1960 yılında gerek konu, gerekse stil açısından ilk yapıtlarına döndü. Birbirine hiç benzemeyen ve birinin kendisini kardeşi için feda ettiği iki erkek kardeşin dramı, aynı zamanda daha iyi yaşam koşullarına kavuşmak için geri kalmış Güney İtalya’dan büyük kente taşınan bir ailenin öyküsüdür. Visconti 1962’de II gattopardo (Leopar) adlı filmiyle yeniden tarihi bir konuya el attı. Garibaldi’nin birleşmiş bir İtalya için verdiği mücadeleyi fon alarak muhafazakâr bir prensi ömek gösterip kendi sözleriyle “bir toplumun sahneden çekilmesini” anlatmaktadır.
1968-72: Almanya İle İlgili Konular Albert Camus’nün bir romanından sinemaya uyarladığı La straniero (Yabancı, 1967) adlı filmin başarısızlığa uğramasından sonra Visconti, 1968-72 yıllarında Alman sorunlarını ele alan bir üçleme gerçekleştirdi. Bu yapıtı tamamlandıktan sonra fiziksel bir çöküntü yaşadı ve çalışmalarına bir yıl ara vermek zorunda kaldı.
1974-76: Son Yapıtları Gruppo di famiglia in un interno (Aile Toplantısı) adlı filmiyle Visconti 1974 yılında İtalya’yı tehdit eden Neo-Faşist devrimi konu aldı. 1975/76’da çevirdiği L’innocente (Masumiyet) adlı son yapıtında filmleri için tipik olan, zamanı kalmamış ve geçmişten kopmayı beceremeyen kahramanını yeniden sunar. Visconti, Roma’da ölünceye kadar bu filmin kurgusuyla uğraştı.
