Opus Sectile Nedir?

Opus Sectile nedir, ne demektir? Opus Sectile mozaik türünün özellikleri nelerdir? Opus Sectile tarihçesi, hakkında bilgi.

Opus Sectile

Opus Sectile; deseni oluşturan örgelerin her birinin tek bir parça halinde taş, deniz kabuğu, hatta sedef gibi malzemelerden kesildiği mozaik türüdür. Bu niteliği ile, desendeki örgelerin çok sayıda küp biçimli parçacıkla (tessera) oluşturulduğu duvar ya da yer mozaiğinden ayrılır. Benzer bir mozaik tekniği Yakındoğu ülkelerinde aşağı yukarı İÖ 3000’den beri bilinmekteyse de, opus sectile terimi daha çok Helenistik dönemde, büyük bir olasılıkla İtalya’da gelişmeye başlayan ve daha sonra da çeşitli Avrupa ülkelerinde kullanılan bir tekniği tanımlamak için kullanılır. Roma’da, opus sectile ilk Cumhuriyet döneminde, yani İÖ 2. yüzyıldan önce ortaya çıktı ve basit geometrik ya da bitkisel desenlerle yer mozaiği olarak kullanıldı. İS 1. yüzyıldan sonra opus sectile ile küçük duvar resimleri de yapıldı.

İmparatorluk döneminde opus sectile uygulaması ülkenin her yanında hem yer, hem duvar bezemesi olarak sürdü. Antik Çağ sonlarına ait güzel bir opus sectile örneği Roma’daki Iunius Bassus Bazilikası’nın duvarı için renkli mermer parçalarıyla yapılmış olan ve bir kaplanın bir buzağıya saldırışını gösteren resimdir (4. yy, Capitolino Müzesi, Roma). Roma ve Ravenna’daki ilk Hristiyan kiliselerinde her iki opus sectile türüne de rastlanır. Bir Bizans mozaik tekniği olan opus Alexandrinum ile bundan türeyen başka teknikler ve Roma’ da görülen Cosmati mozaiği ile ona benzeyen öbür İtalyan mozaik teknikleri ortaçağda iyice yaygınlaştı. Resim gibi yapılan opus sectile Rönesans’ta, bazı İtalyan kiliselerindeki büyük, mermer düzenlemelerle çok seçkin bir sanat haline geldi. 17. yüzyılda da, gerçek resimlerle boy ölçüşecek kadar gerçekçi olan Floransa mozaiği (commesso) bu tekniğin doruğunu oluşturdu. Geometrik desenli opus sectile ise bütün ortaçağ ve Rönesans boyunca İtalyan kiliselerinde en başta gelen yer bezemesi olmayı sürdürdü.