Belli başlı en çok kullanılan resim yapma teknikleri ve kullanılan boyalar hakkında bilgiler.
Resmin işlediği konulara kullandığı malzemeye göre çeşitli teknikleri vardır. Bunlardan başlıcalarına kısaca bakacak olursak:
Suluboya : Boyalar su ile karıştırılır, bundan dolayı, saydam olur, resim zeminini gösterirler. Suluboya çoğunlukla kağıt üzerine yapılır, kumaş, fildişi, parşömen üzerinde de olur. Fırçalar yumuşak kıllı, sivri uçlu olmalıdır. Çok zor bir tekniktir, iyi bir çizgi hazırlığı, hızlı çalışma ister, zira düzeltme pek yapılamaz.
Suluboya Mısırlılar zamanından beri bilinmekle beraber ancak XVIII. yüzyılda Fransa’da, İngiltere’de geniş çapta kullanılmıştır. Bundan önce en çok minyatürlerde görülür.
Yağlıboya : Bugün tüplerden sıkılmakta olan yağlı boyalar koyu sıvılardır. Keten veya gelincik yağı ile karıştırılır, oldukça sert kıl fırçalarla sürülür. Yağlıboya resim keten bez, tahta, karton, kağıt vs. üzerine yapılır. Resim zemini yağlıboyalar için hazırlanmış olmalıdır, fazla emici olmamalıdır. Yağlıboyalar kaim tabakalar halinde sürülebilir, boya üzerine boya konabilir, düzeltmeler yapılabilir. XIX. yüzyıl ortasına kadar kahverengi ince bir alt tabaka üzerine daha kalın boya tabakaları, sürülürdü, bugün doğrudan doğruya asıl boyalarla işe başlanıyor. Yağlıboya resimler, bittikten sonra, verniklenir.
Ufak çapta yağlı boya tablolar daha Ortaçağ’da yapılıyordu. 1420 sıralarında Jan van Eyck tekniği renkleri geliştirdi. 1500’den sonra yağlıboya Avrupa’da en çok yerleşen resim tekniği olmuştur.
Fresk : İtalyanca “fresco” (taze) kelimesinden gelmedir. Geniş duvar resminin başlıca tekniğidir. Islak, taze bir kireç tabakası üzerine yapılır. Bu kireç tabakası ancak bir günlük çalışmaya yetecek kadar sürülür. Üzerine suda çözülen toz boyalarla resim yapılır. Boyalar kireç tabakası ile ayrılmaz bir bütün halinde birleşirler. Fresk çalışması çabuk olmalıdır. Fazla detaya girişilemez sade konturla renklere ihtiyaç vardır. Renkler kururken açılırlar.Freskler uzaktan bakış hesaplanarak planlanır.
Freskin en gelişmiş devri Rönesans ve Barok‘tur. İtalya’da XVIII. yüzyıl sonunda Bizans formüllerine göre kullanılmaya başlanmıştır.
Tempera : Yağlıboya tekniğinin ilerlemesine kadar tablolarda kullanılan tekniktir. Çabuk kuruyan renklerle çalışılır. Yumurta sarısı, bal, zamklı su, incir sütü boyaları bağlayan maddelerdir. Sulandırmak da mümkündür. Verniklenince renkler çok parlak olur. XVI. yüzyıla kadar resimler ya tempera ile yapılır, ya da tempera bir nevi astar gibi kullanılarak yağlıboya ile üstünden geçilirdi.
Guaş : Sıvı zamkla karıştırılmış suluboyaların kullanıldığı bir tekniktir. Bunun için, boyalar saydam değildir. Guaş, Ortaçağ’dan beri daha çok minyatürde kullanılmıştır.
Pastel : Bu teknikte kağıda sarılı boya çubuklar (pastel kalemleri) kullanılır. Kağıda ya da özel bir bez üzerine yapılır. Kalemler çok yumuşak boyar. Ya parmakla ya da bir siliciyle renkler birbirine yaydırılarak istenilen etki elde edilir. Pastel çok hafif, zarif bir tekniktir. Sert kalemle çalışan Hans Holbein ile XVI. yüzyılda başlamıştır. Bugünkü tarzı ile Rokoko devri Fransız sanatında çok görülür.
