Tam Kafiye. — Mısraların sonundaki hecelerin son sessiz harfleriyle ondan önceki sesli harflerinin aynı olmasına denir.

Akşam, lekesiz, sat, iyi bir yüz gibi akşam

Tâ karşı bayırlarda tutuşmuş iki, üç cam

Yarım Kafiye. — Yalnız son sessiz harfin aynı olması demektir ki, halk şiirlerinde çoğunlukla böyledir:

Gökyüzünde turnam bölüktür bölük
Ayrılık elinden ciğerim delik

Cinaslı Kafiye. — Kafiyeli kelimelerin bütün sesleriyle aynı, anlamca farklı olmasına denir:

Vurdu beni zatini kanlı yaramaz
Bana yârdan gayrı cerrah yaramaz

Zengin kafiye. — Tam kafiyeli hecelerden önceki hecelerin de tam kafiyeli olması demektir. Buna eskiden «Kafiye-i mukayyede» (Kayıtlı kafiye) denirdi.

Arkadaş yurduma alçakları uğratma sakın
Siper et gövdeni dursun bu hayâsızca akın
Kimbilir belki yarın, belki yarından da yakın