Senarist, yazar ve radyocu Tarık Tufan’a ait en anlamlı ve güzel sözler. Tarık Tufan’dan anlamlı düşündüren alıntılar, resimli sözler.
Tarık Tufan
Tarık Tufan, 1973 yılında İstanbul’da doğdu. Kabataş Erkek Lisesi ve İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümünü bitirdi. Marmara Üniversitesi Ortadoğu ve İslam Ülkeleri Enstitüsü Sosyoloji Bölümünde yüksek lisans eğitimini tamamladı. Çeşitli gazete ve dergilerde yazıları yayınlanmakta ve bazı televizyon kanallarında edebiyat-sohbet türünde programlar sunmaktadır. Yayımlanmış yedi adet kitabının yanı sıra Uzak İhtimal ve Yozgat Blues filmlerinin senaristlerindendir.
Tarık Tufan Sözleri
Kötü şeyler, dünyanın en sessiz adımlarıyla yaklaşır insana.
Kötülüğün gücü, fark edilmesinin zaman almasıdır.
- Kimse kimsenin yarasına inanmıyor artık. Ötesi yok. Hepimiz kendi acımızla öleceğiz.
- Bazı insanlar var ki, Onlar başka yerlere, başka zamanlara, başka göklere ait.
- “Hayırlısı” demenin, diyebilmenin rahatlığına sığınmak ne güzel.
- Yalnızlık denen uçurumun kıyısında yuvarlanırken, can havliyle bir yerlere tutunsam belki düşmeyecektim, emin değilim, belki buna rağmen düşecektim. Ama gururum el vermediğinden hiçbir yere tutunmadım ve bunu bile isteye seçmiş gibi yuvarlandım aşağıya.
Gece demek, herkesin kendi başının çaresine bakması demek.
- Lamba cininin “Dile benden ne dilersen” cümlesine, “Canının sağlığı” cevabını verebilecek mahçup adamların hatırı için dönüyor dünya.
- Sınanmadığınız bir acı üzerine konuşmak her zaman kolaydır.
- Ben, bir çay bardağına sığınıyorum şimdilerde.
Göz göze gelsek, kör olacaktık.
Konuşsak sözler bitecekti.
Ve söylenecek bir çift söz kalsın diye, konuşmuyorduk.
Gözlerimizi birbirine değdirmeden öylece oturalım.
Bir bardak demli çayın, insan yüreğini ısıtan şefkatine sığınıp susalım…
Masada çay bardakları ve senin elin olsun
İnsanın en ölümcül yarası, içinde an be an büyüyen gitme hevesidir.
- “Ah İstanbul benimsin” Bu şehir erkeğine sadece onun olduğunu hissettiren ve fakat başka erkeklere de aynı aşkı tattıran bir kadına benziyor. İstanbul gerçekte benim! Bu şehir kimin? Acaba herkesin bir İstanbul’u mu var? İç içe geçmiş bir şehri mi yaşıyoruz. Herkesin bir şehri, herkesin bir ACZ’i var bu alemde…
- Sen beni tutarsan ben hiç düşmem biliyor musun? Sıkı sıkıya sarsan ellerini göğsüme dolayıp, hiç düşmem ben.
- Biz zannediyoruz ki insan ölünce çürümeye başlar. Doğru değil. İnsan doğduğu andan itibaren çürümeye başlıyor. İnsanı çürüten ölüm değil, hayattır.
Hızlıca uzaklaştın oradan. Elinden gelseydi kendinden de uzaklaşacaktın, yapamadın. Herkes kendi kuyusunu kalbinde taşır, biliyordun.
Ve gece,
çok gece…
ve artık elinizde yalnızca hüzünlü şarkılar, şiirler ve
bir bardak demli çay kalır.
- Eğer hala nefes alabiliyorsan, hayatta bir şeyleri değiştirme şansın var demektir.
- Hayatın içindeki bütün kavgaların, cebelleşmenin ardından;
“Kısmetse olur” teslimiyetini seviyorum.
Kısmetse olur, değilse olmaz - İnsan diyorum, bir gün duracak bir kalbi taşıyor.
Oysa gidenler her daim geç kalmıştır. Gitmek derdine düşen için artık kalmak yaradır.
- İnsan sayısı kadar yol vardır. Önce yola çıkmak gerekir.
- İnanamıyordum bir adamın bu kadar değişebilmesine. Gerçekten inanamıyorum. O zaman anladım ki gururu kırılmış, incinmiş bir erkek her şeyi yapabilir.
- Yanacağız anlıyor musun. Estetik bir cehennem kuruyoruz cümlelerimizle. Kendi cehennemimizin mimarları olacağız.
Zira merhametin mutlak sahibi her şeyi bilir.
- On iki yaşındaki çocuğun işsizlik intiharı sarıyor her tarafımı. Aklım savruluyor odanın duvarlarında.
Düşeceğim…
Ağlamalıyım…
Susuyorum…
Gebermenizi diliyorum, hepsi bu… - Yanımda olsaydın anlatacak çok şeyim vardı sana. Belki de susardım saatler boyu Konuşmam gereken hiçbir yerde konuşamadığım gibi.
Artık konuşmalıyız, çünkü şiirler ağırlık yapıyor zihnimde.
- Şimdi tutunmak zamanı hayata, tırnaklarımızı hayata geçirmek zamanı.
- Sen bana yol ol. Bütün tuzaklardan emin olayım.
Sen bana sabah ol. Bütün karanlıklardan emin olayım. - Huzursuz bir ruhum var benim. Bu dünyada yersiz yurtsuz kalmaktan belki.
- Gözlerini, yüzümün en karanlık yerlerinde gizliyorum. Kimsenin görmediği çizgilerde. Ettiğim her duanın ardından ellerimi gözlerinin üzerine sürüyorum.
Yağmur damlaları düşüyor yüzüme.
Senin gözlerine… Gözyaşı oluyor.
İçimde gelecek zamanların korkusu var. Ürkek bakıyorum
saatlere. Vakit sende duruyor.
- Kötü biten hikayeleri anlatmanın en zor yanı, neresinden başlayacağını bilememektir. Böyle hikayeleri anlatmak her defasında aynı kuyunun içine düşmeyi göze almaktır. Ucundaki kan kurumadan hançeri tekrar tekrar kalbine saplamak gibidir.
- İnsanlara bir şeyler anlatmaya çalışmak buharlı bir cama yazı yazmaya benziyor. Özenle yazıyorsun, apaçık belli oluyor anlattıkların. Sonra silinip gidiyor.
- Tanımadığım sesler değiyor yüzüme, eskitiyoruz birbirimizi ve bir sözcüğün uğruna gözlerimizi feda ediyoruz.
- Kendimi bilmeye başladığım yaşlarda, içinde yaşamak zo runda kaldığım hayatın bende baş edilmesi güç bir nefes darlığı ve kopkoyu bir iç sıkıntısı yarattığını derin bir acıyla fark ettim.
Sınırlar yürümesini bilmeyenler içindir.
Yorgunum ve unutmak istiyorum. Bir zamanlar direncimi arttırıyorlardı. Şimdi ise tüketiyorlar beni. Bunları unutmanın ihanet olacağını düşünüyordum. Şimdi unutmak için her şeyi deniyorum. Yaşadıklarımdan öğrendiklerimle kalmak istiyorum. Yürüdüğüm sokaklarda peşimden gelen ayak seslerinin geçmişimden kopup gelen adımlar olduğunu düşünmek yorucu.
Kaybettiğin hiçbir şeye ağlamanın anlamı yok anlıyor musun? Sevdiğin kadını sokaktaki kadından ayıran anlamı sen ona kattın. Olmasa da bir şey değişmeyecek. Hayatı kalabalıklaştırdıkça içinde kayboluyorsun. Kendi kalabalıkların arasında kutsallarını yitirdin.
İnsan diyorum. Bir gün incecik göz kapaklarını bile açamayacak kadar zayıf olduğunun farkında bile değil.
- Arayışlar insanı yorar.
- İnsan bazen karmakarışıktır.
- O adam bizim şehrimize de gelse.
- İnsan tamamlanmamış bir cümledir.
- İnsan bir yağmuru ezberinde tutmalı.
- Sınırlar yürümesini bilmeyenler içindir.
- İnsanın kendisini saklaması ne zor gerçekten.
