Ahşap İşçiliği nedir? Ahşap İşçiliği sanatı nasıl gelişmiştir, özellikleri ve tarihçesi. Türklerde Ahşap İşçiliği hakkında bilgi.
Türklerde Ahşap İşçiliği
Selçuklu döneminde ağaç işleri daha çok mihrap, cami kapısı, dolap kapaklarında görülürken; Osmanlı döneminde sadeleşerek daha çok sehpa, kavukluk, yazı takımı, çekmece, sandık, kaşık, taht, rahle, Kuran muhafazası, sandalye gibi gündelik kullanım eşyalarıyla pencere, dolap kapağı, kiriş, konsol, tavan, mihrap, minber, sanduka gibi mimari eserlerde uygulanmıştır. Değişik cins ağaçlar üzerine, oyma, kakma, boyama, “kündekari” denen geometrik ve kafes biçiminde çakma teknikleriyle yapılmış pek çok eser, Selçuklu sanatının birer başyapıtı olarak ün yapmışlardır.
Osmanlı imparatorluğu döneminde tahta oymacılığı yaygınlığını yitirmiş; ancak bunun yerine kakmacılık gelişmiştir. Osmanlı döneminin yeniliği, “kündekari” tekniğinin yerine “Edirnekari” (Edirne işi) denen boyama şekli benimsenmesi ve sedef kaplamalara ağırlık verilmesi olmuştur. 17. yüzyıldan itibaren ahşap üzerinde fildişi, kemik, sedef aplike edilerek üretilen eşyalar yaygınlaşmıştır. Sedef kakmacılığı özellikle saray mimarisinde ve eşyalarında sıkça kullanılmıştır. Ünlü sedefkarlar sedefin üzerinde oluşan renk güzelliğini, bu yapılardaki kapı, pencere kanatları, rahle, sehpa, taht, sandık, kürsü, saltanat kayığı, kavukluk, çekmece gibi pek çok ahşap eşyaya taşımışlardır. Özellikle Top-kapı Sarayı, Mihrimah Camisi, Beylerbeyi Camisi ve Sultan Ahmet Camisi‘nde sedef kakmacılığının benzersiz eserleri bulunmaktadır.
