Advertisement
A harfi ile başlayan müzik terimleri nelerdir? Müzik terimleri sözlüğü a dan z ye müzik terimleri ve açıklamaları.
| A — Harflerle adlandırılan ses dizisinde «la» notasının adı. |
| A CAPELLA (İtal.) — Çalgı eşliği olmayan koro. |
| A TEMPO (ital.) — İcrada tempo değişmesinden sonra, yeniden önceki tempoya dönüş. |
| ACCELERANDI (İtal.) — Hızlanarak. |
| ADAGIETTO (ital.) — (1) «Adagio» tempoda kısa parça. (2) «Adagio»dan az daha hızlı tempo. |
| ADAGİO (ital.) — Yavaş tempo. |
| AFFETTOSO (ital.) — Taşkın bir duyguyla. |
| AGİLE (İtal.) — Çabuk, çevik. |
| AGİTATO (ital.) — Hızlı, sarsıntılı, heyecanlı. |
| AKOR (Fran. Accord, İng. Chord) — Aynı anda tınlamak üzere «dikey» olarak yazılmış ikiden fazla ses. Aynı terim, çalgıların, ses yüksekliklerinin birbiriyle 1 uyuşması amacıyla, (la = 440) titreşimini tutacak şekilde düzenlenmesi için kullanılır. |
| AKORDİYON — Hava etkisiyle ses veren, körüklü ve klavyeli çalgı. Çoğunlukla dans orkestralarında kullanılır. |
| AKUSTİK (Fran. Acoustique, ing. Acoustic) — Sesle, sesin doğumu özellikleri, ulaşımı ve alımı ile uğraşan fizik bilimi kolu. |
| ALLA MARCİA — (İtal.) — Marş temposunda. Marş gibi. |
| ALLA TURCA (İtal.) — Türk müziği benzerinde. |
| ALLEGRETTO (İtal.) — «Allegro»dan daha yavaş tempo. |
| ALLEGRO (ital.) — Önceleri yalnız «mutlu» ve «sevinçli» anlamlarına gelirdi. Günümüzde hızlı tempoyu anlatmak için kullanılır. |
| ALLEMANDE — Almanya’da doğan, 1550 yıllarında Fransa’ya geçen, ağırca tempoda tören dansı. Bu dansın karakteri 18. yüzyılda sanat müziğinde süitin bölümlerinden biri olmuş, başlangıçtaki özellikleriyle bağlılığı azalmıştır. |
| ALTO (İtal.) — Kadın ve çocuk seslerinin en pes olanı. Terim, aynı alandaki erkek sesleri için kullanıldığı gibi, Fransızcada «viyola» karşılığı olarak da kullanılır. Alto anahtarı, portenin üçüncü çizgisine konan «do» anahtarıdır. |
| AMABİLE (İtaI.) — Sevimli, okşayıcı. |
| ANDANTE (İtal.) — «Yörük» anlamına gelir. Orta yavaşlıkta tempo. |
| ANDANTİNO (İtal.) — «Andantesden daha hızlı. |
| ANİMATO (İtal.) — Canlı. |
| APPASSIONATA (İtal.) — Acılı bir duyguyla. |
| ARİETTA (İtal.) — kısa ve küçük arya. |
| ARMONİ (Fran. «Harmonie») — Akorların kuruluşu, türleri, çevrilmesi, bağlanması, yürüyüşü ve melodi ilintileriyle uğraşan bilim. |
| ARP (İtal. Arpa, Fran. Harpe, İng. Harp, Alm. Harfe) — Geçmişi çok eski olan bir telli çalgı. Telleri parmaklarla çekilerek çalınır. 1720 yılında «diyatonik» yarım sesleri olmayan bir çalgıydı; yarım sesler parmağı tele basarak elde edilirdi. 1720’de Bavyera’lı Hockbrucker, çalgıya beş pedal takarak yarım seslerin elde edilmesini sağladı. 1810 yılında Fransız Sebastien Erard pedal sayısını yediye çıkardı ve mekanizmayı geliştirdi. |
| ARPEGGİONE — Gitar ve viyolonsel arasında, yaylı ve telli bir çalgı. 1823 yılında Viyana’ da G. Staufer yapmıştır. Schubert bu çalgı için aynı adla bilinen sonatını yazmıştır. |
| ARPEJ (Fran. Arpege, İtal. Arpeggio) — İtalyanca «arpeggiare» kelimesinden, arp çalmak anlamına. Süslemelerin notalanışında. bir akorun yanıbaşına konan dikey ve kıvrımlı çizgi, akor seslerinin birlikte değil de, birbiri arkasından çalınması gerekeceğini gösterir. |
| ARRANGEMENT — Düzenleme |
| ARYA (İtal. «Aria». Fransızca ve İngilizce’de «Air») — Bir türlü şarkı. İnsan sesi için beste. Operalarda genellikle baş vurulan biçim. «Aria da capo» birinci bölümü ikinciden sonra yeniden söylemek arya biçimi. «Aria concertante – konser aryası», «Arla d’abilitj – şarkıcının teknik gösterisine uygun arya», «Aria di chiesa – kilise aryası». |
| ASSAİ (İtal.) — Çok (Allegro assai: Çok hızlı. Largo assai: Çok yavaş gibi). |
| ATONALİTE (Fran.) — Tonalite dışı; majör, minör, ya da başka modal dizilerle ilgisizliği anlatan terim. Bu türlü müziğin başlıca siması sonradan tonalite dışı yazıyı kurallaştıran, Avusturyalı besteci Arnold Schönberg’dir. |
