Bandung konferansı nedir? Bandung konferansı ne zaman ve nerede yapıldı? bandung konferansı ile hangi oluşum ortaya çıkmıştır?
Bandung Konferansı Hakkında Bilgi
Bandung Konferansı, 18-24 Nisan 1955’te Endonezya’nın Bandung kentinde toplanan Endonezya, Birmanya (bugün Myanmar), Seylan (bugün Sri Lanka), Hindistan ve Pakistan’ın düzenlediği, Asya ve Afrika ülkelerinin katıldığı toplantı. Toplantıya dünya nüfusunun yarıdan fazlasını oluşturan 29 ülke temsilci göndermiştir.
Konferansı düzenleyen beş ülke, Batılı devletlerin Asya’ya ilişkin kararlarda kendilerine danışmamalanndan rahatsız olduklarını, Çin Halk Cumhuriyeti ile ABD arasındaki gerilimden endişe duyduklannı, Çin’in kendileri ve Batı ile barış içinde daha sıkı ilişkiler kurması yolundaki isteklerini ve sömürgeciliğe, özellikle de Fransa’nın Kuzey Afrika’daki etkisine karşı tutumlarını dile getirdiler. Bu arada Endonezya da Hollanda’yla arasında çıkan ve Batı Yeni Gine (Irian Jaya) üzerinde odaklaşan anlaşmazlıkta durumunu sağlamlaştırmak istiyordu.
Tartışma temel olarak, Doğu Avrupa ve Orta Asya’daki Sovyet politikalarının Batı sömürgeciliği ile aynı kefeye konarak eleştirilip eleştirilmemesi konusunda yoğunlaştı. Sonunda, SSCB ve Batı’yı dolaylı olarak eleştirecek biçimde “tüm görünümleri ile sömürgeciliğin” mahkûm edilmesi gibi bir uzlaşmaya varıldı. Çin başbakanı Zhou Enlai’ın ılımlı ve uzlaştırıcı tutumu, bazı antikomünist delegelerin Çin’in niyetleri konusundaki korkularını önledi. Birleşmiş Milletler bildirgesiıydeki ilkelerle Javaharlal Nehru’nun beş ilkesini de içine alan 10 maddelik bir “dünya barış ve işbirliğini geliştirme bildirisi” oybirliğiyle kabul edildi.
Konferansa Batı’nın isteği üzerine katılan Türkiye toplantı boyunca, bloksuzluk politikasından yana olan ülkelere karşı Batı bloku içinde ya da yanında yer alınması gerektiğini savunan bir tutum izledi. Bu tutumun doğal sonucu da Türkiye’nin bağlantısızlık politikasını savunan başka Üçüncü Dünya ülkeleri ile ilişkilerinin kopması oldu.
Konferansı izleyen 10 yıl içinde sömürgecilik gerilerken, konferansa katılan üye ülkeler arasında sürtüşmeler arttı. Asya-Afrika dayanışması giderek anlamını yitirmeye başladı. Çin ve Endonezya ikinci bir Asya-Afrika konferansının düzenlenmesi için 1961 ve 1964-65’te girişimde bulununca ilk konferansı destekleyenler arasında farklı görüşler ortaya çıktı. İki seferinde de Hindistan, Yugoslavya ve Mısır, Çin ve Endonezya’nın sert Batı karşıtı tutumlarını onaylamayan bağlantısız ülkelerin katıldığı bir rakip konferans örgütlemeyi başardılar. 1965’te Cezayir’in başkentinde toplanacak ikinci Asya-Afrika konferansı da belirsiz bir tarihe ertelendi.
