İsabel üslubu nedir, özellikleri nelerdir? İsabel üslubu mimari özellikleri ve önemli yapıları hakkında bilgi.
İsabel Üslubu
Isabel üslubu, Aragon kralı II. Fernando ile Kastilya kraliçesi I. Isabel’in ortak hükümdarlıkları sırasında ortaya çıkan ve yaklaşık 1480’den 1510’a değin süren canlı, yaratıcı, ama ulusal bir nitelik taşımayan mimarlık üslubudur. Daha sonraki plateresk üslubun temelini oluşturmuştur. Katışıksız bir üslup değildir; yaygın olduğu dönem boyunca gerçekleştirilen yapıların ancak birkaç tanesi gerçek bir mimari bireşimin ürünüdür. İspanyol kilise mimarisinde rastlanan en yaygın iki öğeyi ilk kez Isabel üslubunun önde gelen mimarlarından Juan Guas’nın (ö.y. 1496) uyguladığı sanılmaktadır. Onun geliştirdiği bu öğeler, giriş cephesinin iç tarafında, üst katta bütün orta nef boyunca uzanan ve üstünde çoğunlukla koronun yer aldığı balkon ile ince oymalarla kaplı yüksek altar panosudur.
İtalyan Rönesansı’na özgü düşünceleri ve bezeme öğelerini İspanyol mimarlığına gene bu dönemin başka bir mimarının, Segovia’ da doğmuş, ama üslubuna bakılırsa büyük olasılıkla Bologna’da yetişmiş Lorenzo Vázquez’in getirdiğine inanılır. Isabel üslubundaki başlıca anıtlar arasında Toledo’daki San Juan de los Reyes Kilisesi, Guadalajara’daki Infantado Sarayı, Valladolid’deki San Gregorio Kilisesi, Segovia’daki Parral Manastırı ve Santa Cruz Kilisesi, Cogolludo’daki Medinaceli Sarayı, Granada’daki Calahorra Şatosu ve Zaragoza’daki Santa Engracia Kilisesi sayılabilir.
