Aramice ya da Aramca olarak da bilinen dil genel özellikleri, çeşitleri, lehçeleri hakkında bilgiler
ARAMİCE, Mezopotamya’dan Suriye, Filistin ve Arabistan’a kadar uzanan alanda yaşamış olan Aramilerin kullandığı dil. Sami dil ailesinden olup İÖ 10. yüzyıldan başlayarak İS 5. yüzyıla kadar Arabistan Yarımadası’nın kuzey bölümlerinde çeşitli lehçeleri konuşulan Aramicenİn, bugün bile çağdaş bir biçimi Suriye’de ve Azarbeycan’da yaşayanlarca konuşulur.
Ayrıca İsrail tarihinin ilk dönemlerinden başlayarak Aramicenin, İbranice üzerinde köklü bir etkisi olduğu da görülür. İÖ 8. yüzyıldan sonra istila ettikleri Yakındoğu’nun ve Pers İmparatorluğu’ nun resmi dili durumuna geçen Aramca, İÖ 4. yüzyıl – İS 7. yüzyıl arasında altın çağını yaşadı. İÖ 5. ve 4. yüzyılda bir Yahudi kolonisinin kurulduğu Mısır’ın Elephantine Bölgesi’nde birçok Aramice belge bulunmuştur. Yine aynı yüzyıllarda Araplarca da kabul edilerek, özellikle Petra’da (Ürdün) kullanılan Nabati dilini oluşturdu. Hıristiyanlığın başlangıcına kadar tek bir dil görünümündeki genel Aramca, sonradan Batı ve Doğu Aramca diye ikiye bölündü.Batı Aramca kendi içinde şu değişik lehçeleri üretti: Musevi, Samaritan, Filistin-Hıristiyan, Nebati, Palmyra ve çağdaş Batı Aramcaları. Sonuncusu Lübnan ve çevresinde bugün bile konuşulur.
Doğu Aramca ise, şu lehçeleri kapsar: Süryanice, Talmut Aramcası, Mandaik ve çağdaş Doğu Aramcası, Süryanice, İS 5. yüzyılda dinsel nedenlerle Nesturilerin ve doğu Suriyelilerin konuştuğu dil olmak üzere ikiye bölündü. Bu iki grubun dili, söyleniş (boğumlama) yönünden değişikliğe uğradı. Mandaik lehçesi ise aşağı Mezopotamya’da “gnostik” (Hıristiyan gizemcileri) tarikatının dili oldu. Çağdaş doğu Arami lehçesi ise Van ve Urmiye (İran) gölleri arasındaki bölgelerde bugün bile konuşulur.
