Hıfzırrahman Raşit Öymen kimdir ve ne yapmıştır? Hıfzırrahman Raşit Öymen hayatı, biyografisi, eserleri ve siyasi kariyeri hakkında bilgi.
Hıfzırrahman Raşit Öymen
Hıfzırrahman Raşit Öymen; (d. 1899/ 1900, Trabzon – ö. 7 Mayıs 1979, Ankara), Cumhuriyet dönemi eğitim sisteminde yeni uygulamalara katkılarıyla tanınan eğitimci ve yazardır.
İstanbul Erkek Muallim Mektebi’ni (sonradan Yüksek Öğretmen Okulu) bitirdi (1918). Aynı yıl İsmail Hakkı’nın da (Tonguç) yer aldığı bir grupla birlikte pedagoji eğitimi için Almanya’ya gönderildi. Altı ay kadar sonra geri döndü (1919) ve öğretmenliğe başladı. Trabzon’da görevliyken Yeni Mektep (1921-22, 14 sayı) adlı bir dergi çıkardı. Spor etkinliklerinin gelişmesi için çalıştı; Trabzon İdman Ocağı’nın kurucuları arasında yer aldı. 1924’te İstanbul Erkek Muallim Mektebi’nde öğretmenliğe başladı. Mektebciliğin Kâbesinde İntibaat ve Tehassüsât (1926) adlı yapıtında, daha önce tedavi için gittiği Viyana’daki eğitimle ilgili gözlemlerini anlattı. 1934’te Ankara’da ilköğretim şube müdür yardımcılığına atandı; eğitim planlamasına ve eğitimde yeni yöntemlerin uygulanmasına katkıda bulundu.
1. Eğitim Şûrası için hazırladığı Tek Öğretmenlik Beş Sınıflı Köy Okulları (1939) adlı raporu iki yıl sonra uygulamaya kondu. Milli Eğitim Bakanlığı adına yayımlanan İlk Öğretim dergisini bir süre yönetti. 1943 ve 1946’da Cumhuriyet Halk Partisi’nden iki kez Bolu milletvekili seçildi. Emekliye ayrıldıktan sonra Ulus gazetesinde uzun süre eğitim üzerine yazılar yazdı (1950-60). 1955’te çıkarmaya başladığı Yurt İçinde ve Dışında Eğitim Hareketleri adlı dergiyi 1979’a değin yönetti ve başyazılarını yazdı. 1978’de Türk Eğitim Derneği’nin Eğitim Hizmet Ödülü’nü aldı.
ABD’li eğitimci ve felsefeci John Dewey’ nin izleyicilerinden olan Öymen, eğitimde “iş okulu” kavramını geliştiren Alman eğitim kuramcısı Georg Kerschensteiner’in görüşlerinden de etkilendi. Çeşitli yayın organlarında eğitim üzerine çok sayıda makale yazdı. Batılı eğitimcilerin birçok kitabını Türkçeye çevirdi Öbür yapıtları arasında Mektep İnzibatında Reform (1929), Genel Öğretim Metodları (1931, Nihat Âdil ile birlikte), Yeni Mektebe Doğru (1931), Türkiye’nin Ana Eğitim Problemleri (1965), Doğulu ve Batılı Yönü ile Eğitim Tarihi (1969), İslam Eğitim Tarihi (1973-74, 2 cilt, M. Dağ ile birlikte), Köy Enstitülerinin Kuruluşu ve Problemleri (1976), Cumhuriyet Eğitimine Geçişte Atatürk’ün Etkisi (1977), Cumhuriyet Dönemi Eğitimine Toplu Bir Bakış (1977) sayılabilir.
