İç monolog nedir? İç monologun özellikleri nelerdir, İç monologun edebiyattaki yeri, tarihçesi, hakkında bilgi.
İç Monolog
İç monolog, oyun, roman ve öyküde, kahramanların aklından geçen düşünceleri açığa vuran anlatı tekniğidir. Bu düşünceler serbest çağrışıma yaklaşan, birbiriyle ilişkisi zayıf izlenimler ya da ussal kavramlaştırmalar biçiminde olabilir. Değişik biçimleri arasında dramatize edilmiş iç çatışmalar, özçözümleme ve T.S. Eliot‘ın “The Love Song of J. Alfred Prufrock” (“J. Alfred Prufrock’un Aşk Şarkısı”) şiirinde olduğu gibi kafada canlandırılan diyaloglar yer alır. İç monolog, James Joyce’un Ulysses’inin (1922) sonunda, Molly Bloom’un monologundaki gibi birinci şahıs ağzından olabilir ya da “…düşündü”, “düşünceleri… değişti” gibi ifadelerle üçüncü şahıs anlatımı ile verilebilir.
İç monolog terimi sık sık bilinç akışı yerine kullanılır. Oysa, karakterin bilincini etkileyen tam oluşmamış düşünceler, izlenimler ve çağrışımları yansıtabilen iç monolog, aynı zamanda ussal düşüncelerin düzenli biçimde sunulmasıyla da sınırlı kalabilir.
Monolog ve dramatik monolog ile yakın benzerliği olan iç monolog geniş olarak ilk kez Les Lauriers sont coupés (1888; Defneler Kesildi) adlı yapıtında Édouard Dujardin tarafından kullanılmış, daha sonra da 20. yüzyıl psikolojik romanlarının tipik tekniği olarak yaygınlaşmıştır.
