Hintlilerin dünyaca meşhur filozof, şair ve eğitimcisi olan Rabindranath Tagore’nin hayatı ve eserleri ile ilgili bilgilerin yer aldığı yazımız.
Rabindranath Tagore (7 Mayıs 1861- 7 Ağustos 1941), dünyaca ünlü Hintli bir şair, filozof ve eğitimcidir. Eserlerinin önemli bir kısmını İngilizce yazdığından, Hint edebiyatının olduğu kadar, İngiliz edebiyatının da malı sayılır.
Rabindranath Tagore, Kalküta’da doğdu. Babası Maharşi Debendranteth Tagore, soylu, varlıklı bir din adamıydı. Rabindranath ilk ve orta öğrenimini özel öğretmenlerden gördü. 17 yaşında, yüksek öğrenim yapmak üzere, Londra’ya gitti, edebiyat okudu. Özellikle engin bir tabiat şairi olan Vordswoorth’un etkisi altında kaldı. İlk yazılarını bu sırada yayınladı. 22 yaşında evlendi. Şiirleri Hindistan’da, İngiltere’de kısa zamanda ilgi görmüş, tanınmıştı. 1901’de Kalküta yakınlarında Bolpur kasabasında eski, faydasız Hint geleneklerinin dışında, yeni eğitim esaslarına dayanan bir okul kurdu. «Barış Evi» adını verdiği bu okul, gittikçe gelişerek, sonraları bîr üniversite haline gelmiştir. Bu okulda Tagore, yakın gelecekte egemenliğini kazanacağına inandığı yurdu için çeşitli aydınlar yetiştirdi. Eserlerinin en ünlülerinedn biri olan «Gitanjali» 1912’de yayınlandı.
Tagore 1913’te Nobel Edebiyat Ödülünü kazandı. Bu ödülden aldığı 8.000 İngiliz Lirası’nı, kurduğu okulun gelişmesine harcadı. 1915’te İngilizler kendisine «Sir» unvanını verdiler. Tagore, 1919’da, yurduna karşı İngilizler’in kötü davranışlarından dolayı bu unvanı geri verdiyse de, İngiliz hükümetinin tutumunu değiştirmesi üzerine yeniden kabul etti. Hindistan’daki «Kast» usulünün kaldırılması için büyük çabalar gösteren şair, yurdunun egemenliğe kavuşması konusunda da, Gandhi gibi doğrudan doğruya değilse de, sabırlı, hazırlayıcı olarak büyük rol oynadı.
Tagore, dünyanın en duygulu aşk, insanlık, tabiat şairlerindendir. Engin lirizminin özelliklerinden biri de tatlı bir umutla, iyimserlikle dolu oluşudur. İyiye, doğruya, güzele doğru yürüyen eserlerinin bir başka özelliği de «didaktik» katılığı taşımıyan eğiticiliğidir.
Tagore eserlerini Bengal dilinde yazmış, çoğunu da kendisi İngilizceye çevirmiştir. İngilizceden ise, Türkçe dahil, dünyanın hemen bütün uygar dillerine çevrilmiştir. Başlıcaları şunlardır:
Gitanjali (1912), Sadhana (1913), Büyüyen Ay (1913), Çitra (1914), Bahçıvan (1914), Meyva Zamanı (1916), Avare Kuşlar (1916), Acıkmış Taşlar (1916), Anılar (1917), Sevgilinin Armağanı (1918), Yurt ve Dünya (1919), Kaçak (1921 ), Sevgi Bahçesi (1921), Ateşböcekleri (1928). Bundan başka «Fırtına» adlı bir romanı ile «Makina» adlı bir de tiyatro eseri vardır.
