Joris Ivens kimdir ve ne yapmıştır? Joris Ivens hayatı, biyografisi, eserleri, sinema kariyeri hakkında bilgi.
Joris Ivens
Joris Ivens; asıl adı Georgi Henri Anton Ivens (d. 18 Kasım 1898, Nijmegen, Hollanda – ö. 28 Haziran 1989, Paris, Fransa), belgesel sinemanın en önemli adlarından Hollandalı yönetmendir.
Dedesi Hollanda’daki ilk fotoğrafçılardan biriydi. Babası da fotoğraf malzemeleri satan bir dizi mağazanın sahibiydi. Ivens, bir Yerli öyküsü olan ilk amatör filmini 1911’de aile üyeleriyle birlikte gerçekleştirdi. I. Dünya Savaşı yüzünden iktisat öğrenimini yarıda bıraktı. Savaştan sonra öğrenci hareketlerine katıldı. Fotokimya öğrenimi görmek için 1922’de Berlin’e gitti. Dresden ve Jena’ daki fabrikalarda staj yaparken işçi ve öğrenci hareketlerine katıldı. 1926’da ülkesine döndü ve arkadaşlarıyla birlikte, Hollanda’da bağımsız sinemacılığın gelişmesine büyük katkıda bulunan Hollanda Sinema Birliği’ni kurdu.
1928’de çektiği De Brug (Köprü) adlı belgesel, yenilikçi sinema çevrelerinde ilgi gördü. Regen (1929; Yağmur), Wij Bouwen (1930; İnşa Ediyoruz) gibi ilk belgesellerinden sonra, Pudovkin’in çağrısı üzerine bir dizi konferans vermek için Sovyetler Birliği’ ne gitti. Bundan sonra dünyanın en çok gezen yönetmenlerinden biri oldu. Belçika’ da ve ABD’de belgeseller çekti. 1937’de gittiği İspanya’da yönettiği The Spanish Earth (1937; İspanyol Toprağı) İspanyol İç Savaşı’nın (1936-39) en önemli belgeseli oldu. Daha sonra Çin’e gitti ve Çin halkının Japon işgaline karşı mücadelesini The Four Hundred Million (1938; Dört Yüz Milyon) filmiyle görüntüledi. 1944’te Hollanda’nın Batı Hindistan’daki sinema sorumlusu olarak atandıysa da, sömürgeciliği protesto ederek bu görevi geri çevirdi. II. Dünya Savaşı sırasında ABD ve Kanada’da faşizm karşıtı propaganda filmleri çekti. Bağımsızlık öncesi dönemi anlattığı Indonesia Calling (1946; Endonezya Arıyor), Hollanda pasaportunun 10 yıl süreyle elinden alınmasına ve Doğu Avrupa’da çalışmak zorunda kalmasına yol açtı. 1951’de, senatör McCarthy’nin başını çektiği kampanya sonucunda kara listeye alınınca, bir daha dönmemek üzere ABD’den ayrıldı. La Seine a recontré Paris (1957; Sen Nehri Paris’e Rastladı), L’Italia non è un paese povere (1960; italya Yoksul Bir Ülke Değildir), Cuba, pueblo armado (1961; Küba, Silahlı Halk), Loin du Vietnam (1967; Vietnam’ dan Uzakta), Le Peuple et ses fusils (1969; Halk ve Silahları) ve Comment Yukong déplace les montagnes (1976; Yukong Dağları Nasıl Yerinden Oynattı) gibi belgeselle-riyle çağın değişimine tanıklık etti.
Belgesel filmlerinde yalnızca dış gerçekliği görüntülemekle yetinmeyip şiirsel anlatımıyla ele aldığı ülkenin, halkın ve olayın ruhunu perdeye yansıtan Ivens, 90 yaşında, Marceline Loridan’la birlikte Une histoire de Vent (1988; Rüzgârın Öyküsü) adlı filmi gerçekleştirdi. Aynı zamanda oynadığı bu filmde yaşamını, rüzgârı evcilleştirme tutkusunu, sinema ve düş üzerine görüşlerini perdeye yansıttı. 1955’te Helsinki’de Dünya Barış Ödülü’nü alan Ivens’e 1986’da Hollanda hükümeti de bir ödül verdi ve resmen özür diledi. Sinemaya katkılarından ötürü 1988 Venedik Film Şenliği’nde de bir Onur Ödülü aldı.
