Lily Pons kimdir? Amerikalı bir soprano olan ve ses alanının genişliği ve müzikal ustalığı ile tanınan/hatırlanan Lily Pons’un hayatı.
Profesyonel olarak Lily Pons olarak bilinen Alice Joséphine Pons (12 Nisan 1898 – 13 Şubat 1976), 1920’lerin sonlarından 1970’lerin başına kadar aktif bir kariyere sahip olan bir Fransız-Amerikan opera soprano ve aktrisiydi. Bir opera sanatçısı olarak coloratura soprano repertuarında uzmanlaştı ve özellikle Lakmé ve Lucia di Lammermoor’daki unvan rolleriyle ilişkilendirildi. Pons, uluslararası birçok opera evinde konuk sanatçı olarak görünmenin yanı sıra, New York’taki Metropolitan Operası ile uzun bir ilişki kurdu ve 1931 ile 1960 arasında yaklaşık 300 kez sahne aldı.
Aynı zamanda konser şarkıcısı olarak başarılı ve kazançlı bir kariyeri vardı ve 1973’teki performanstan emekliye kadar devam etti. 1935-37 yılları arasında RKO Pictures için üç müzik filmi çekti. Radyo ve televizyonda Ed Ed Show, The Colgate Komedi Saati ve Dave Garroway Show gibi çeşitli programlarda performans sergiledi. 1955’te ikonik bir televizyon dizisi olan ilk programın Pazar Gecesi’nde Londra Palladium’da tasarıyı üstlendi. Düzinelerce kayıt yaptı; hem klasik hem de popüler müzik kaydı. Fransa Hükümeti tarafından Croix de Lorraine ve Légion d’honneur ile ödüllendirildi.
Pons da kendini pazarlanabilir bir kültürel ikon haline getirme konusunda becerikliydi. Moda ve ev dekorasyonuyla ilgili görüşleri kadın dergilerinde sık sık bildirildi ve Lockheed uçakları, Knox jelatin ve Libby’nin domates suyu reklamlarının yüzü olarak ortaya çıktı. Maryland’deki bir kasaba onun adını aldı ve daha sonra şarkıcı tüm Noel kartlarının Maryland, Lilypons’ten gönderilmesini istedi. Opera News 2011 yılında şöyle yazdı: “Pons, daha önce hiç bir şarkıcının göstermediği ve çok azının gösterdiği bir pazarlama anlayışı ile kendini tanıttı; Sadece Luciano Pavarotti kitle iletişim araçlarını kullanma konusunda oldukça başarılıydı.”
Hayatının erken dönemi ve eğitim
Lilly Pons, Cannes yakınlarındaki Draguignan’da Fransız bir baba Léonard Louis Auguste Antoine Pons ve daha sonra Marie Pétronille Pons olarak bilinen İtalyan bir anne olan Maria (née Naso) ile dünyaya geldi. İlk olarak Paris Konservatuarı’nda piyano okudu, 15 yaşında Birincilik Ödülü kazandı. 1914’te I.Dünya Savaşı’nın başlangıcında, annesi ve kız kardeşi Juliette (22 Aralık 1902 – 1995 öldü) Cannes’a taşındı. Fransız birliklerini destekleyen resepsiyonlarda ve hastaneye dönüştürülen ünlü Hotel Carlton’da piyano çaldı ve askerler için şarkı söyledi ve annesi düzenli olarak gönüllü hemşire olarak çalıştı.
1925 yılında soprano Dyna Beumer ve şarkı söyleme kariyerini finanse etmeyi kabul eden başarılı bir yayıncı olan August Mesritz tarafından teşvik edildi ve Alberto de Gorostiaga ile Paris’te şarkı dersleri almaya başladı. Daha sonra New York’ta Alice Zeppilli ile şarkı eğitimi aldı. 15 Ekim 1930’da Pons ilk kocası Mesritz ile evlendi ve sonraki birkaç yılını ev hanımı olarak geçirdi. Evlilik, 7 Aralık 1933’te boşanma ile sonuçlanacaktı.
Kariyer
Pons, 1928’de Reynaldo Hahn’ın batonu altında Mulhouse’da Léo Delibes ‘Lakmé’nin başrolünde başarılı bir şekilde rol aldı ve Fransız il opera evlerinde çeşitli coloratura rolleri yapmaya devam etti. Onu New York’a götüren dramatik tenor / impresario Giovanni Zenatello tarafından keşfedildi ve burada Büyükşehir Operası genel müdürü Giulio Gatti-Casazza’ya seçildi. Met, Ocak 1930’da Amelita Galli-Curci’nin emekli olmasından sonra bir yıldız coloraturaya ihtiyaç duydu. Gatti-Casazza hemen Pons ile anlaştı ve ayrıca RCA Victor ile bir kayıt sözleşmesi imzaladı.
3 Ocak 1931’de ABD’de bilinmeyen Pons, Donizetti’nin Lucia di Lammermoor’da Lucia olarak tanımlanamayan bir Met ilk çıkışını yaptı ve bu sırada adının yazılışı “Lily” olarak değiştirildi. Performansı büyük beğeni topladı. Bir yıldız oldu ve Galli-Curci’nin önemli coloratura rollerinin çoğunu miras aldı. Bu noktadan sonraki kariyeri öncelikle Amerika Birleşik Devletleri’ndeydi. 1940 yılında Amerika Birleşik Devletleri vatandaşı oldu. 1938’den 1958’e kadar şef Andre Kostelanetz ile evlendi. 1955’te Palm Springs, Kaliforniya’da bir ev inşa ettiler.
Pons, Met’de otuz yıl boyunca ana soprano idi ve 1931’den 1960’a kadar on rolde 300 kez göründü. En sık performansları Lucia (93 performans), Lakmé (50 performans), Verdi Rigoletto’daki Gilda (49 performans), ve Rossini’nin Seville Berberi Rosina’da (33 performans). Ücretsiz bir konser için 1939’da Chicago’daki Grant Park Müzik Festivali’ne 300.000’den fazla rekor bir kalabalık çizdi.
1944 yılında, II. Dünya Savaşı sırasında Pons, New York’ta sonbahar ve kış sezonunu iptal etti ve bunun yerine USO ile gezdi, şarkılarıyla birliklerini eğlendirdi.
Kocası Andre Kostelanetz, sesiyle birlikte Amerikan askerlerinden oluşan bir grubu yönetti. Çift, 1944 yılında Kuzey Afrika, İtalya, Orta Doğu, Basra Körfezi, Hindistan ve Burma’daki askeri üslerde sahne aldı. Açık hava performanslarında güneşin sıcaklığı o kadar zorlayıcıydı ki Pons, her zaman askısız bir gece elbisesi giyiyordu , ıslak havlular arasında sayılarla kafasını tuttu.
1945’te tur Çin, Belçika, Fransa ve Almanya üzerinden devam etti – ön cepheye yakın bir performans. Eve döndüğünde, ABD’yi gezerek Milwaukee gibi şehirlerde 20 Temmuz 1945’teki performansına katılan katılım kayıtlarını kırdı. Aynı ay Gaetano Merola tarafından yönetilen Mexico City’yi de oynadı.
Oynadığı Diğer Roller
Repertuarındaki diğer roller arasında Jacques Offenbach’ın Hoffmann’ın Masalları’nda Olympia, Ambroise Thomas’ın Mignon’unda Philine, Vincenzo Bellini’nin La sonnambula’sında Amina, Donizetti’nin Alayın Kızı, Marie’nin Nikolai Rimsky’deki Kraliçesi -Korsakov’un Altın Horozu ve Donizetti’nin Linda di Chamounix’teki unvan rolü (opera’nın 1 Mart 1934’te Met galasında oynadığı bir rol). Pons’un gerçekleştirdiği son büyük yeni rol (Met’deki ilk sezonunda rolünü öğrendi), San Francisco Operasında seslendirdiği La traviata’da Violetta idi. Pons’un öğrendiği, ancak şarkı söylememeye karar verdiği bir başka rol, Debussy’nin Pelléas et Melisande operasındaki Melisande idi; daha sonraki bir röportajda güvendiği gibi, iki yönlü idi: birincisi, çünkü soprano Bidu Sayão’nun rolü olduğunu hissetti; ve ikincisi, çünkü tessitura, daha yüksek kayıttan ziyade esas olarak soprano sesinin orta kaydında yatmaktadır. Met’teki son performansında, 14 Aralık 1960’ta, bir gala performansının bir parçası olarak Rigoletto’dan “Caro nome” söyledi.
Paris’teki Opéra Garnier, Londra’daki Kraliyet Opera Binası, Brüksel’deki La Monnaie, Buenos Aires’teki Teatro Colón, Chicago Operası’nda konuk oyuncu olarak yer aldı. Son opera görünüşü, 1962’de Fort Worth Opera’da yirmi bir yaşındaki Plácido Domingo’nun Edgardo’suna Lucia gibiydi. 11 Şubat 1960’da Pons, Tennessee Ernie Ford’un oynadığı NBC’nin The Ford Show’da yer aldı.
Pons emekli olduktan sonra konser vermeye devam etse de, en büyük beğeni, Mayıs 1972’de, eski kocası Andre Kostelanetz batonu altında gerçekleştirdiği konserdir. Lincoln Center’da Mayıs 1972’de yapılan konser ile emekliliğe ayrıldığını net olarak duyurmuştur. Konsere giden tüm biletler müsait olduklarından bir saat içinde satıldı. 31 Mayıs 1972 Çarşamba akşamı gerçekleşen tarihi konserin programı Pons’un başbakanında söylediği coloratura ariasları içermedi, ancak 74 yaşındayken menziline daha uygun olanları içeriyordu. daha önceki konserlerde programında yer alan şarkılar arasında “Estrellita” da yer aldı ve sonuç notundan sonra uzun bir alkış aldı.
Ölüm
77 yaşında, Dallas, Teksas’ta pankreas kanserinden öldü. Cenazesi Cannes’daki Cimetière du Grand Jas’a doğum yerine geri getirildi. Doğrudan yaşayan akrabası olan yeğeni (kız kardeşi Juliette Pons idi), Florida’da yaşayan bir arkeolog olan John de Bry’dir.
