Louis Malle kimdir? Louis Malle hayatı, biyografisi, eserleri, filmleri ve sinema kariyeri hakkında bilgi.
Louis Malle; (30.10.1932 – 1996)
Kuzey Fransa’da Thumeries’de sanayici bir ailenin oğlu olarak dünyaya gelen Maile, liseyi bitirdikten sonra önce Paris’te Sorbonne Üniversitesinde iktisadi ilimler fakültesine yazıldı. Sonradan, iktisat tahsilini yarıda bırakıp Paris Yüksek Sinema Akademisine geçti: Fakat burayı da bitirmeden 1953’te ayrıldı. Maile, bunun ardından üç yıl sualtı filmleri çeken Jacques Yves Cousteau’nun “Calypso” adlı araştırma gemisinde kameramanlık yaptı. Bu işbirliğinden Malle’in yönetmenliği paylaştığı, 1954/55’te Oscar ile ödüllendirilen Le monde du silence (Sessiz Dünya) adlı belgesel film doğdu.
1957’den Sonra: “Nouvelle Vague” (Yeni Dalga) Etkisinde Malle’in uzun metrajlı ilk filmleri, çok öznel bir yönetim biçimi öngören “Nouvelle Vague” (Yeni Dalga) akımına uygundu. Maile, eleştirmen olarak üne kavuşmuş kuramcı Jean-Luc Godard, Claude Chabrol ve Fran-çois Truffaut gibi bu film akımının temsilcilerinden farklı olarak, film zanaatının adamıydı. Kendi başına üstlendiği ilk yönetmenlik çalışması olan L’ascenseur pour l’echafaud (İdam Sehpası, 1957), başka bir cinayet sayesinde kusursuz işlenmiş bir cinayeti açığa çıkartan öyküsüyle, “Nouvelle Vague” için tipik olan biçimiyle, Amerikalıların “Kara Dizesine de uyum gösterdi. Bu filmin yaydığı egzistansiyalist (varoluşçu) yaşama duygusu caz trompetçisi Miles Davis’in müziğinde destek bulmaktadır.
Bir üniversitede öğrencisiyle randevulaştıktan sonra kocasını terk eden bir kadını konu alan Les amants (Âşıklar, 1958) adlı film, yalnız Malle’i değil, kadın başoyuncusu Jeanne Moreau’yu da uluslararası şöhret yaptı. Bu filmin açık sahneleri yüzünden sansür daireleri harekete geçtiler. Maile 1960’da çektiği Zazie dans le metro (Zazie Metroda) adlı, yabancılaştıncı efektlerle sinema tarihinden metinler kullandığı filmiyle Raymond Queneau’nun dili eleştiren romanını sinemaya uyarladı. 1963 yılında Le feu follet (Aldatıcı Işık) adlı yapıtıyla, biçimsel olarak en kapalı olmakla beraber, aynı zamanda en fatalist filmini çevirmiş oldu. Seyirci, erkek başoyuncunun görüş açısından, kendine yabancılaşmış bir yaşamı kaçınılmaz sonu intihara kadar takip eder.
1965’ten Sonra: Türler Arasında Gidip Gelmeler 70’li yılların ortasına kadar gerçekleştirdiği yapıtlar, Malle’i görünürde hiç zorluk çekmeden, türler arasında gidip gelen çok yönlü bir yönetmen olarak göstermektedir. Aslında Maile her zaman elinin altındaki konuya en uygun olan sinemasal ifade şeklini arayan, ama bu uğurda riskli deneyimlere de girmek istemeyen bir yönetmendi.
1977’den Sonra: ABD’de 70’li yılların ortasında Maile, Paramount Film Şirketinden aldığı teklifi kabul etti. ABD’de 1977’de gerçekleştirilen Pretty Baby (Güzel Bebek) Malle’in yapımcılığını üstlenmediği ilk filmdi. Bu filmde yüzyılımızın başında Amerika’nın güney eyaletlerinde annesi tarafından fuhuşa zorlanan bir kızın öyküsü anlatılmaktadır. ABD’de çok az Avrupalı yönetmenin başarabildiği şekilde. Maile burada da stilistik çeşitliliğine sadık kalabildi: Atlantic City (1979) ile gangster filmlerinin ironik bir varyasyonunu, Alamo Bay (1984) ile de ırkçılığın oluşumunu inceleyen iddialı bir toplumsal araştırma sundu.
1987’de Avrupa’ya Dönüş Maile, Au revoir les enfants (Hoşçakalın Çocuklar, 1987) adlı filmiyle konu açısından da Avrupa’ya dönmüş oldu. Maile bu filminde yatılı okulda okurken yaşadığı bir deneyimi aktarır: Yahudi okul arkadaşlarıyla okul müdürü o yıllar Gestapo (Alman Gizli Devlet Polisi) tarafından tutuklanarak toplama kamplarına sürülmüşlerdi. Bunu izleyen yapıtı Mi-lou en mai (Mayıs’ta Milou, 1989) şiirsel/melankolik bir hava taşır. Fransız yönetmen burada 1968 yılında Paris’te meydana gelen Mayıs olaylarının burjuva bir aile üzerindeki etkilerini göz kırparak anlatır. 1992’de Damage (Ölesiye), 1994’te Vanya on the 42. Street filmlerini çeviren Maile, 1996’da hayata veda etti.
