Poggio Bracciolini kimdir? İtalyan bir hümanist ve aynı zamanda meşhur bir kaligraf olan Poggio Bracciolini hayatı ve çalışmaları hakkında bilgiler.
Gian Francesco Poggio Bracciolini, (d. 11 Şubat 1380, Terranuova, Toscana – ö. 30 Ekim 1459, Floransa), İtalyan hümanist ve kaligraf. Klasik Latin yazmalarını yeniden ortaya çıkarma açısından Erken Rönesans araştırmacıları arasında eşsiz bir yer edinmiştir.
Floransa’da yazmaları kopya ederken hümanistlerin kullandığı yazıyı geliştirdi. Karolenj yazısını temel alan bu yazı yuvarlak ve zarif görünümlüydü. Bir kuşak boyunca kullanılarak kusurları giderildi ve yeni yeni yayılmaya başlayan matbaacılıkta Latin yazısı hurufatına örnek oluşturdu. Poggio 1403’te Roma’ya taşındı ve Papa IX. Bonifatius’un sekreteri oldu. 1415’te Cluny’de Cicero’nun bilinmeyen iki söylevini ortaya çıkardı. 1416’da Sankt Gailen Manastırı’nda Ouintilianus’un Institutio oratoria (Hitabet Kurumu) adlı yapıtının ilk tam metnini, Valerius Flaccus’un Argonautica (Argonotlar Destanı) adlı yapıtının üç kitabını, dördüncüsünün bir bölümünü ve Asconius Pedianus’un Cicero’nun söylevleri üzerine yorumlarını buldu.
Gian Francesco Poggio Bracciolini
1417’de birçok kez Fulda, Sankt Gailen ve daha başka manastırlara giderek Pompeius Festus’un De şignificatu verborum (Sözcüklerin Anlamı Üzerine), Lucretius’un De rerum natura (.Evrenin Yapısı, 1974), Manilius’un Astro-nomica, Silius Italicus’un Punica (Kartaca), Ammianus Marcellinus’un Rerum gestarum libri (Olayların Tarihi) adlı yapıtlarıyla Apicius’un yemek yapma konusundaki çalışmasını ve daha az önemli başka yapıtları ortaya çıkardı. Aynı yıl Langres’da Cicero’ nun Pro Caecina (Caecina Savunması) adlı söylevini buldu. Köln’de de Cicero’nun yedi başka söylevini bulduğu sanılır. 1423’te Roma’da yeniden papalık sekreterliğine getirildi; orada gene bazı yapıtları ortaya çıkardı. Frontinus’un De aquis urbis Romae ve 1429’da Montecassino’da bulduğu sanılan Firmicus Maternus’un Matheseos libri adlı yapıtları bunlar arasındadır. Bracciolini, Ksenophon’un Kyropaidia ve Lukianos’un Onos (Eşek) adlı yapıtlarıyla Diodorus Siculus’un tarihlerini Latinceye çevirdi.
Ahlak konusundaki diyaloglarında gözlenen canlı anlatımı, kişi ve konuşmaları aktarmadaki yeteneği ile çağdaşı pek çok yazardan ayrılır.
Bunların en önemlileri De avaritia (1428-29; Değişiklik Üzerine), De varietate fortunae (1431-48; Değişik Kader Üzerine), De nobilitate (1440; Soyluluk Üzerine) ve Historia tripartita disceptativa convivalis (1450) adlı yapıtlarıdır. Bazı yapıtlarında gözlenen keder ve kötümserlik özellikle De miseria humanae conditionis (1455; İnsanlık Durumunun Sefaleti Üzerine) adlı yapıtında belirgindir.
Mizahi ve çoğu müstehcen öykülerini topladığı Facetiae (1438-52; Pırıltı) adlı yapıtında Francesco Filelfo, Guarino ve Lorenzo Valla gibi, önceden çok sert tartışmalara girdiği bilginlerle keşiş ve din adamlarını ağır biçimde hicveder. Contra hypocritas (1447-48; İkiyüzlülüğe Karşı) adlı, diyaloglardan oluşan yapıtına da aynı hava egemendir. Latinceyi canlı bir dil olarak kullanmadaki yeteneğinin en belirgin biçimde gözlendiği mektuplarının, gerek biçim, gerekse içeriğiyle hümanistlerin mektupları arasında seçkin bir yeri vardır.
