Alexis Carrel hayatı, biyografisi. Alexis Carrel Kimdir? Fransız cerrah ve fizyolog Alexis Carrel çalışmaları ve hayatı hakkında bilgi.
Alexis Carrel (Kaynak: wikipedia.org)
Alexis Carrel (28 Haziran 1873 , Lyon – 5 Kasım 1944 , Paris ), Fransız bir cerrah ve aynı zamanda biyologdu. Lyon’da doğdu, Lyon Üniversitesi’nde tıp okudu ve 1900 yılında mezun oldu. Daha sonra Amerika Birleşik Devletleri’ne göç etti .
O zamanlar kan transfüzyonlarında antikoagülan bulunmadığından , bunlar ancak alıcının damarlarının donörün damarlarına bağlanmasıyla mümkündü. Kan nakline izin veren bu teknik için Alexis Carrel, 1912’de Nobel Fizyoloji veya Tıp Ödülü’nü aldı.
Bir Fransız cerrahı ve biyoloji bilginidir. Lyon Üniversitesi’nden mezun olduktan sonra iki yıl aynı üniversitede profesörler için kadavraları hazırlamakla ve talebeleri kadavra üzerinde çalıştırmakla görevlendirildi; bu suretle insan vücudunu yakından ve iyice öğrenebilmek fırsatını elde etti. 1904’te Kanada’ya, bir yıl sonra da Chicago’ya giderek fizyoloji laboratuvarlarında çalıştı. New York’taki Rockefeller Tıbbi Araştırma Enstitüsü müdürü, Carrel’in istidadını görerek 1906’da onu enstitüye aldı. 1912’de Carrel, kan damarları cerrahisi ve bir vücuttan başka bir vücuda doku veya organ aşılama alanlarında yaptığı denemelerden dolayı Nobel Fizyoloji ve Tıp Mükafatını kazandı. Gene o yıllarda, henüz ölmemiş bir civcivin kalbini çıkararak, uygun bir eriyik içinde yaşattığı ve olgunlaştırdığı deneme de Carrel’in şöhretini artırdı.
Bu buluşlardan sonra Carrel, insan vücudundan bütün organları çıkararak onları dışarıda yaşatmak için teknik metotlar buldu, Amerikalı havacı Charles A. Lindbergh‘le beraber, vücut dışında kalp temposu ile işleyen, vücuttaki kan dolaşımını sağlayan bir pompa mahiyetindeki suni kalbi yaptı. Alexis Carrel, Birinci Dünya Savaşı’nda Fransa’ya dönerek orduda vazife aldı. «L’Homme, Cet Inconnu»'(İnsan Denen Meçhul) adındaki eseri dünyaca meşhurdur.
Hayatı ve Bilime Olan Katkıları
Alexis Carrel, hayvanlarda geliştirmeye başladığı bir çalışma olan arterleri yeniden yapılandırma olasılığına her zaman ilgi göstermiştir. Amerikalı cerrah Rudolph Matas’ın anevrizma tedavisi konusundaki deneyimlerinden büyülenerek 1904 yılında Amerika Birleşik Devletleri’ne göç etti. Çalışmaları Chicago Üniversitesi’nde ve New York’taki Rockefeller Enstitüsü’nde devam etti ve döndüğü 1938 yılına kadar burada kaldı.
Carrel’in araştırmaları temel olarak deneysel cerrahi ve sağlam doku ve organların transplantasyonu ile ilgiliydi. O ana kadar damar yapıları dikilir ve kemik ya da değerli metal kanüller kullanılırdı. Alexis Carrel, vasküler kenarları doğrudan birleştirmekten kaçınan yeni bir sütür sistemi tasarladı. Bunun için vazoların uçlarını keserek ters çevirdi. Daha sonra sütürde parafine gömülü materyal kullanıldı. Bu yöntemle ameliyat sonrası kanamayı ve kan pıhtılarının oluşmasını engelleyebildi . Uçları dışa dikerek veya ters çevirerek, içeride daha sonra pıhtı oluşumunu destekleyecek gevşek iplikler olmadığından emin olmayı başardı.
1910’da bir makalesinde bu yeni vasküler sütür sistemi ile yapılan tüm gelişmeleri anlattı. Tekniği ile Carrel, çapı sadece bir milimetre olan kan damarlarını birleştirmeyi başardı. Bulgularından cesaret alarak araştırmasını damar nakline adadı, bir damar parçası aldı ve onu hastanın başka herhangi bir yerinde kullanmayı başardı.
Carrel’in cerrahiye katkıları arasında, homogreftlerde (aynı türden farklı bireylerden organlar) başarısızlıklar meydana gelmesine rağmen, sayısız başarı elde ettiği hayvanlarda otogreftler vardır. Ayrıca kulak, tiroid, böbrek ve dalak nakillerinin yanı sıra olası bir vericiyi beklemekten kaçınan kan damarlarının nakil için korunması da dikkat çekicidir (bunun için soğuk hava deposu veya soğuk hava deposu kullanılmıştır ). Ayrıca yaraları dezenfekte etmek için bir antiseptik, Birinci Dünya Savaşı sırasında çok faydalı olan Carrel-Dakin solüsyonu ve bir tür yapay kalp yarattı.
Damarların dikilmesi ve kan damarlarının ve organların nakli konusundaki çalışmaları nedeniyle Nobel Fizyoloji veya Tıp Ödülü’nü aldı .
