Arikaralar kimlerdir? Kuzey Amerika’da yaşayan bir yerli grubu olan Arikaralar ile ilgili olarak genel bilgiler.
Arikaralar Kimdir? Arikaralar Hakkında Bilgi
Arikaralar, Kuzey Amerika’da, Güney Dakota’daki Cheyenne Irmağı ile Kuzey Dakota’daki Fort Berthold arasında, Missouri Irmağı boyunca yaşamış Ovalar Bölgesi Yerlileri. Kaddo öbeğine giren bir dil konuşurlardı.
Kaddo dilleri konuşan halkların kültürel kökeni, Tarihöncesi’nde aşağı Mississippi Vadisinde höyükler kurmuş olan topluluklara dayanır. Kültürel bakımdan Pavnilerle bağlantılı olan Arikaralar, zamanla onlardan ayrılarak kuzeye göç ettiler; böylece en kuzeydeki Kaddo kabilesini oluşturdular.
Ayı Postu İle Görüntülenmiş Br Arikara Yerlisi – Edward S. Curtis, 1908
Mısır tarımında uzman olan Arikaralar, öteki kabilelerden mısır karşılığında et ve giyecek alırlardı. Ayrıca fasulye, kabak, tütün ve ayçiçeği yetiştirirlerdi. Kadınlar çiftçilik yapar, erkekler geyik ve buffalo avına çıkardı. Kabileler, toprakla örtülü barınaklardan oluşan geçici köy yerleşmelerinde yaşardı. Din adamlığı ve köy başkanlığı, genellikle, önde gelen birkaç ailenin tekelindeki soydan geçen görevlerdi. Askeri etkinlikler, danslar ve hastalık tedavisi, daha alt düzeylerde örgütlenmiş derneklerce yerine getirilirdi. Tüm kabilenin katıldığı güneş dansı törenlerinde kendi kendine işkence etmek, Arikaraların öteki Ovalar Bölgesi kabileleri ile paylaştığı bir gelenekti.
Missouri Irmağından yukarıya ilerleyen beyaz tüccarlara engel olmaları yüzünden patlak veren savaş, 1823’te, ABD ordusunun ilk kez bir Ovalar Bölgesi kabilesini hedef alarak Arikaralara karşı harekâta girişmesine yol açtı. 1700’lerin sonlarına doğru 3-4 bin arasında olan Arikara nüfusu,
19. yüzyıla gelindiğinde savaşlar ve çiçek salgınları nedeniyle büyük ölçüde azalmıştı. 1860’larda, Mandanalar ve Hidatsalarla birlikte, Fort Berthold’da kurulan kampa yerleştirildiler. 1885’e gelindiğinde, dağınık aile çiftliklerinde tarımla uğraşmaya başlamışlardı. Williston Havzasında petrol bulunması ve Garrison Barajı’nın kurulması üzerine 1950’lerde kendilerine yeni yurtlar aramak zorunda kaldılar.
