Çocuklarda down sendromu neden olur, belirtileri nelerdir? Down sendromunda neler yapılabilir, hakkında bilgi.
Down Sendromu
En sık rastlanan kromozom anormalliğidir. insanların üreme hücreleri dışında kalan diğer bütün hücrelerindeki kromozom sayısı 46’dır. Halbuki mongolizm vakalarında bu sayı bir fazlasıyla 47’dir. Kromozom 21 adını alan bu fazladan kromozom genellikle, annenin yumurtasından kaynaklanır. Bu sendromun görülme sıklığı annenin yaşıyla birlikte hızla yükselir. Ancak amniyosentez adı verilen bir teşhis yöntemiyle hastalığın doğum öncesinde farkedilmesi ve eğer istenirse, gebeliğin sona erdirilmesi mümkündür. Bu nedenle yaşı otuz yedinin üzerinde olan gebelerde bu yönteme, genellikle başvurulmaktadır.
Down sendromlu çocuklarda bazı belirli özellikler vardır. Bunlarda burun köprüsü basık ve geniştir, gözler genellikle yukarıya doğru çekilir (“mongolizm”). Eller kısa ve geniştir, avucun ortasında derin bir çizgi vardır, ayağın birinci ve ikinci parmakları arasında bir açıklık bulunabilir. Ayrıca bu çocuklarda zekâ geriliği de söz konusudur ve çocukların yaklaşık yarısında bir kalp kusuru da vardır. Hastaların daha küçük bir bölümünde ise bağırsaklar doğuştan tıkalıdır.
Muhtemel belirtiler
• Küçük ve yukarı doğru çekik gözler; burun köprüsünün geniş, ellerin kısa ve geniş olması, avucu bir baştan öbür başa kateden bir çizginin bulunması, birinci ve ikinci ayak parmakları arasında geniş bir açıklığın mevcut olması.
• Şu veya bu derece zekâ geriliği.
• Sakin, ağlamayan, çevresiyle pek ilgilenmeyen bir yapı.
Ne yapılabilir?
Bu sendromu olan çocuklar kendilerince mutlu bir hayat sürer, müziği ve ritmik oyunları severler. Zekâ geriliğinin derecesi çok değişiktir ve bazı çocukların zekâsı, normal sınırlar içerisinde bulunur. Günümüzde bu çocukların, özel bir sınıfta eğitilmesi gerektiği şeklindeki teori ret edilmektedir. Çocuğun eğitimi, mevcut zekâ geriliğinin derecesine göre planlanmalıdır. Anlayış gösteren bir ortam içerisinde yaşayan, diğer normal çocuklarla birlikte olan Down sendromlu çocukların hem kendileri, hem de toplum tarafından kabul gören bir kişiliğe sahip olabilecekleri gösterilmiştir.
Birçok Down sendromlu çocuğun giyinmesi, beslenmesi ancak başkalarının yardımıyla mümkündür; diğer bazıları ise kendilerine gereken cesaret ve şans verilirse, çalışma hayatına bile atılabilir, bu bakımdan çocuğun ana-babasına çok iş düşer. Bütün özürlü çocuklarda olduğu gibi Down sendromu olan çocuklarda da hastanın neler yapamayacağı değil de neler yapabileceği üzerinde durulmalıdır.
