İkinci yeni şiir akımı nedir? İkinci yeni şiirlerinin özellikleri, önemli şairleri kimlerdir, hakkında bilgi.
İkinci Yeni Şiiri
İkinci Yeni, Türk şiirinde 1950’den sonra Garip akımına ve 1940 Kuşağı’nın toplumsal gerçekçi şairlerine tepki olarak doğan, değişik imge, çağrışım ve soyutlamalarla yeni bir söyleyişi amaçlayan şiir akımıdır.
İkinci Yeni adını ilk kez, akımın savunucularından Muzaffer Erdost kullandı. Akıma bağlı şairler, 1950’lerin başlarından itibaren, özellikle de 1953-57 arasında, önce bağımsız olarak, daha sonra birbirlerinden etkilenerek yeni bir söyleyiş düzeni geliştirdiler. Ortak özellikleri, dilin alışılmış kalıplarını yıkmak, sözdizimini zorlamak, değiştirmek ya da bozmaktı. Şiiri her şeyi anlatabilme sanatı olarak gören bu şairler, dilde yeni bir iç ses arayışına girdiler. Şiirde öykü öğesini dışlayarak imgeye, hayal gücüne ve duyguya ağırlık verdiler, soyut ses uyarlamalarına başvurdular. Daha çok bireyin toplumdaki yalnızlığı, sıkıntıları, çevreye uyumsuzlukları gibi temalara ağırlık verdiler.
Her şeye karşı oluşlarıyla ideolojik açıdan bir tür edebi nihilizme varan İkinci Yeni şairleri, Batı edebiyatının simgecilik, gerçeküstücülük ve dadacılık gibi modern şiir akımlarından da etkilendiler. İnsanı bir tasarım olarak değil, gerçekleşmekte olan bir varlık olarak algılayarak, siyasal, sınıfsal ve ideolojik olandan çok insani özelliklerden yola çıktılar. Attilâ İlhan gibi şairler ve Asım Bezirci gibi eleştirmenlerce dönemin siyasal baskısından kaçmakla ve biçimcilikle eleştirilmelerine karşılık Fethi Naci, Mehmet Fuat, Mehmet H. Doğan gibi eleştirmenlerce savunuldular. İkinci Yeni içinde yer almış başlıca şairler İlhan Berk, Cemal Süreya, Edip Cansever, Turgut Uyar, Ece Ayhan, Oktay Rıfat, Metin Eloğlu, Turgay Gönenç, Sezai Karakoç, Özdemir İnce, Tevfik Akdağ, Ülkü Tamer, Ahmet Oktay, Kemal Özer, Ergin Günçe, Ercüment Üçarı ve Nihat Ziyalan’dır.
