Kültürümüzde yani Türk kültüründe Ehl-i Beyt sevgisi ile ilgili genel ve kısa bilgilerin yer aldığı yazımız.
Türk Milleti, Peygamberimizin ev halkına, akrabalarına, ashabına karşı hiçbir ayırıma gitmeden derin ve samimi sevgilerini tarih boyunca daima en ihlaslı şekilde göstermiştir.
İslam Tarihinin belli dönemlerinde, bazı Arap kabileleri ve Şia’nın bir kısım mensupları Hz. Ali (r.a.)’a, onun çocuklarına, Ehl-i beytine ve arkadaşlarına düşmanlıkta sınır tanımamışlar, lanet okumuşlar, katletmişlerdir. Oysa Türklerde, ehli beyt sevgisi kurumsallaşmıştır. Yani “Nakib’ül-Eşrâf” kurumunu oluşturarak onlara karşı duyulan derin sevgi, saygı anlayışı sosyal hayatta uygulamışlardır.
Peygamberimizin neslinden olanlar vergiden ve askerlikten muaf sayılmış, sıradan her mesleği icra etmeleri onlara müsaade edilmemiştir. Ehl-i Beyt mensupları arasında vuku bulan anlaşmazlık durumlarında, aralarını sulh veya ceza için hakem olan kişi, yine kendilerinden seçilen başkanları eliyle sağlanmıştır.
İstisnasız bütün camilerde başta Hz. Ali, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (r.a) hazretlerinin adları levhalar halinde en güzel hat örnekleriyle kubbelerin iç kısmına yazılmaktadır.
