Parnasçılar kimdir? 19. yüzyılda ortaya çıkmış olan Fransız şairler grubu olan Parnasçılar hakkında genel bilgilerin yer aldığı sayfamız.
Leconte de Lisle
Parnasçılar, Fransızca parnassien. Leconte de Lisle’nin önderliğinde bir araya gelmiş 19. yüzyıl Fransız şairler grubu. Romantiklerin kesinlikten uzak duygusal diline tepki olarak ölçülü ve nesnel bir anlatıma, teknik kusursuzluğa ve kesin betimlemelere önem verdiler. Ölçü ve nazım biçimlerinde deneysel arayışlara ve sone türünün yeniden canlanmasına yol açan Parnasçı şiir akımı, tiyatroda ve 19. yüzyılın sonlarına doğru romanda görülen gerçekçi eğilimle koşutluk içinde gelişti. Başlangıçta konularını o dönem toplumundan alan Parnasçılar daha sonra mitolojiden, uzak ülkelerin ve başta Hint ve Eski Yunan olmak üzere geçmiş uygarlıkların öykü ve destanlarından esinlendiler.
Adlarını, yapıtlarının toplandığı ve Louis-Xavier de Richard ve Catulle Mendes’in hazırlayıp Alphonse Lemerre’in bastığı Le Parnasse contemporain (1866-76, 3 cilt; Çağdaş Parnasçılık) adlı antolojiden aldılar. Savundukları ilkeler daha önce, sanat için sanat anlayışının savunulduğu Mademoiselle de Maupin’ın (1835) önsözünde Theophile Gautier, Poemes antiques’in (1852; Antik Şiirler) önsözünde Leconte de Lisle ve La Revue Fantaisiste’de (1860) Mendes tarafından dile getirilmişti. Gautier’nin üzerinde özenle çalıştığı, kusursuz teknikleriyle dikkat çeken şiirlerini içeren Emaux et camees (1852; Mine ve Kamayö) adlı kitabı şiire yeni bir anlayış getirmiş ve Albert Glatigny, Theodore de Banville, François Coppee, Leon Dierx ve Jose Maria de Heredia gibi önde gelen Parnasçı-ları etkilemişti. Grubun en tipik temsilcilerinden olan Heredia ince ayrıntılar, çift uyaklar, ses özellikleriyle dikkat çeken sözcükler ve yabancı kültürlerden alınma adlar kullandı ve sonelerinde en çarpıcı ifadeyi 14. dizede vermeye çalıştı.
Parnasçılar bütün Avrupa şiirini, özellikle de İspanya ve Portekiz’deki modernismo akımıyla Jeune Belgique (Genç Belçika) hareketini etkilediler. 19. yüzyılın sonlarında, gençliklerinde Parnasçı olan Stephane Mallarme ve Paul Verlaine’in izinden giden simgeciler, kesin betimlemelerden uzaklaşarak nüansın ve müziğin egemen olduğu yeni bir şiire yöneldiler.
