Osmanlı İmparatorluğunda kullanılan sistemde yer alan Tımar ve Zeamet terimleri ile ilgili olarak bilgiler. Tımar nedir? Zeamet nedir?
Tımar ve Zeamet Osmanlı İmparatorluğunda, savaşa katılan sipahilerle, yararlık gösterenlere kılıç hakkı karşılığı olarak verilen topraklara «tımar», gene savaşta yararlık gösterenlerle devlet ve saray büyüklerine, öşürünü almak üzere, dağıtılan daha büyük topraklara da «zeamet» denirdi.
Osmanlı devletinin genişleme çağlarında, toprak, «tımar» ve has» olarak ikiye ayrılmıştı. 300 köylü her sancağın 200 köyü, ikişer, üçer olmak üzere, «tımar»a ayrılırdı. Savaşta yararlık gösterenlere bunların bir kısmı kılıç hakkı olarak verilir, kalanı «has» sayılarak vezirlere, beylere, sancak beylerine, saray ağalarına dağıtılırdı, arta kalanı ise «hass-ı hümayun» adı ile, devlete kalırdı.
Sonraları, padişahların, keyiflerine göre davranmaları üzerine tımar, zeamet işi de bozuldu, devlet bu işten fayda yerine kötülük görmeye başladı. Yeniçerilik kaldırılıp da, yavaş yavaş düzgün bir ordu kurulunca, tımarla zeamet de, 1848’de kaldırıldı. Sahipleri de ölünceye kadar yarım tımar bedeliyle, emekliye ayrıldılar.
