Karaman’ın Koyunu Sonra Çıkar Oyunu ne demektir? Karaman’ın Koyunu Sonra Çıkar Oyunu deyiminin anlamı ve hikayesi, açıklaması, hakkında bilgi.
Karaman’ın Koyunu Sonra Çıkar Oyunu Anlamı;
Bir şeye tam güvenmeyip ileride ne olacağı konusunda bilgi sahibi olunamadığı durumlarda kullanılan bir deyimdir.
Karaman’ın Koyunu Sonra Çıkar Oyunu Deyimin Hikayesi;
Moğolların Anadolu’yu istilası çok acımasız olmuştu. Moğol orduları her şeyi yakıp yıkarak hızla Anadolu içlerine kadar ilerlemişti: Konya’dan sonra sıra Karaman’a geldi. Bu dev ve zalim ordunun karşısında nasıl duracağını düşünen Karamanoğlu Mehmet Bey şöyle bir kanaate vardı: “Bu koca zalim orduyla baş etmenin tek yolu hileye başvurmaktır.” Hazırlıklar yapıldı. Moğol ordusu, Karaman’a saldırmadan önce hemen yakındaki Karadağ’da mola vermişti. Mehmet Bey bu durumdan istifade etmeyi planlamıştı: “Onları ancak Karadağ’da alt edebiliriz.”
Çok büyük bir koyun sürüsü, çobanıyla birlikte Karadağ’a doğru yola çıktı. Hemen arkasından da bir kaç grup halinde yeni sürüler onu takip ettiler. Bunlar aslında koyun postuna saklanmış Karaman askerleri idi.
Moğol ordusu, yaklaşan koyun sürüsünü görünce pek memnun oldular. Hemen semiz koyunlardan seçip, kendilerine içkili bir ziyafet çektiler. Gecenin bir saatinde onlar sızdıklarında, ormana saklanan koyun postundaki Karaman askerleri hemen harekete geçtiler. Moğol askerleri neye uğradıklarını anlayamadan üzerlerine çullandılar. Derken daha donanımlı Karaman ordusu da yetişince Moğol askerleri canlarının telaşına düştüler. Bu baskından kendini kurtaran Moğol askerleri durumu şöyle izah etti: “Karamanın koyunu, sonra çıkar oyunu.”
Bu deyim, bir işin içinde hile olduğunu sezerek, şimdi tehlikesiz görünse de ilerde altından kötü şeyler beklenen işler için kullanılan bir ifade olarak dilimize yerleşmiştir.
Karaman’ın Koyunu Sonra Çıkar Oyunu
“Karaman’ın Koyunu Sonra Çıkar Oyunu Anlamı”
bir şeye tam güvenmeyip ileride ne olacağı konusunda bilgi sahibi olunamadığı durumlarda kullanılan bir söz
Karaman’ın Koyunu Sonra Çıkar Oyunu
Karamanoğulları Beyliği, Osmanlı gibi Anadolu’ya hâkim olmayı istiyormuş. Bunun için de fırsatını buldukça ne yapar eder, bir şekilde isyan çıkarırmış. Osmanlı sultanları da her zaman bu isyanları bastırırmış, fakat yine de bu beyliğin, devletin başını sık sık ağrıtmasından rahatsız olurlarmış.
Yine bir gün Karamanoğlu Mehmet Bey, Osmanlı Sultanı Çelebi Mehmet’e isyan etmiş. İsyan bastırılmış. Bastırılmakla da kalmamış tabi. Bir de Karamanoğlu Mehmet’in oğlu Mustafa esir edilmiş.
Yenilgiyi kabul eden Karamanoğlu, oğlunu kurtarmak amacıyla sultanın huzuruna çıkmış. Yenildiği sultanın karşısına çıkmak hiç içinden gelmiyormuş. Oğlu esir olduğu için çaresiz padişahın huzuruna çıkmış:
— Söyle bakalım Karamanoğlu bir daha Osmanlı’ya karşı isyan çıkaracak mısın, diye sormuş padişah.
Karamanoğlu sağ elini kalbinin üzerine götürmüş ve:
— Padişahım, bu can koynumda durduğu müddetçe size isyan çıkaracak değilim. Bundan emin olabilirsiniz, demiş.
Karamanoğlu Mehmet Bey, bunu söylerken gayet ciddiymiş. Hem doğru da söylüyormuş. Huzurdan ayrıldıktan sonra koynundan bir güvercin çıkarmış ve uçurmuş. Çevresindeki adamlarına:
— İşte bakın bu can koynumdan çıkıverdi, diyerek güvercini göstermiş. Sözüne de şöyle devam etmiş:
— Bizim Osmanlı ile olan düşmanlığımız bitecek değildir.
Bu söz, bir işin gerçek yüzünün daha sonra ortaya çıkacağını anlatmak için kullanılır.
