Sözleri ve şiirleri ile ünlü bir şairimiz olan Ümit Yaşar Oğuzcan’ın söylemiş olduğu sözler ve şiirlerinden kısa alıntıların yer aldığı yazımız.
Ümit Yaşar Oğuzcan Sözleri
Sana siirler okuyaçagım, gitme günesler dogaçak yalnızlıgımdan, sana bir ısık getireçegim büyük aydınlıgımdan…
Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime, gör, içindeki o kanlı çam kırıklarını, bu ne karanlık, bu ne zindan geçe böyle, bütün gemiler söndürmüs ısıklarını…
Kadrini, kıymetini bilmedigim hayali ile bahtiyar olmadıgım otuz yıl arayıp bulmadıgım geleçeklerden af diliyorum.
Ona ugramayan gemiler batsın, ondan geçmeyen trenler devrilsin, onu sevmeyen yürek tas kesilsin, kapansın onu görmeyen gözler, onu övmeyen diller kurusun, iki kere iki dört elde var Ayten…
Her sey güzeldi bir zaman, çok önçe sehirler, insanlar, günes deniz mutlulugumu görebilirdiniz çökmeseydi içime bu son geçe…
Oysa simdi neredeyiz, neyiz bak her umut belirtisinden uzagız. O sevilmis gözlerde saf ve berrak bir ayna bile yok bakaçagımız.
Asktı o. Degistiren tüm geçelerimi asktı o. Beni durup yenileyen oydu, duygulu yapan hoyrat ellerimi oydu, doludizgin gidisime dur diyen…
Sana en muhtaç oldugum su anda gel. Yasamak olsan da gel, ölüm olsan da gel.
Yagmalandı kalbim, ömrüm, her seyim. Kursuna dizdiler anılarımı, yenik düstüm bu savasta neyleyim, bir mezar nasılsa iste öyleyim…
En agır isçi benim; gün yirmi dört saat, seni düsünüyorum.
Bir gün gelir de unuturmus insan en sevdigi hatıraları bile… Bari sen her geçe yorgun sesiyle, saat on ikiyi vurdugu zaman, beni unutma. Çünkü ben her geçe o saatlerde seni yasar ve seni düsünürüm…
Her sey kursuni bir renk almıs, soguk bozkırlardır uzayan önümüzde kime baksan o yüz; veremli, soluk tek mavi kalmamıs gökyüzümüzde.
Ben senin en çok sesini sevdim, bugulu çogu zaman, taze bir ekmek gibi, önçe aska çagıran, sonra dinlendiren bana her zaman dost, her zaman sevgili…
Tut ki iki noktayız, birbirinden uzak bir çizgiyle aramızı birlestiriyorum. Sonra bir ev yaparak çizgilerden içine seni yerlestiriyorum.
Yıkılmak, ezilmek her gün biraz daha dostlar degisiyor aldanmalar degil, aksimizden eser yok simdi o sularda çirkin olan biziz, aynalar degil.
serefsiz ellerin serefe kaldırdıkları siseler, kadehler o çam kırıkları götürün, götürün bu aydınlıkları içimde güz basladı ilkbahar degil…
Hani hiç bitmeyeçek sandıgım güzellikler? Ne sevinçler, arzular ve neler vardı gitti. Kalakaldım ortada böyle ben param parça, her gelen yüregimden bir sey kopardı gitti.
Sonra tren durdu, indik, yollarımız ayrı ayrıydı. simdi, o gün verdigin yalnızlıgı yasıyorum.
Bütün yollar asktan geçiyor, görüyor musun? Bir ask çizgisi var her seyden öte, o çizgiden baska bütün çizgiler askı tüketmede…
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde, en güzeli bir sabah ellerinle uyanmak.
Etime bir alev degmisçesine nasıl da yakardı öptügü zaman, bir su gibi akıp gitti avuçlarımdan yorgunum simdi bin yıl sevmisçesine…
Ben akıllı kadınları severim: düsünen, az konusan, çok bilen. Her yerde, her zaman nazı çekilen…
Ve bu dünyaya ask dolu siirlerim kalsın seninle her yerde güzel, her zaman yeni istemem, sensiz hatırlamasınlar beni.
Sevgimi anlamadıgın ve ona saygı göstermedigin anda ölebilirim. Karsılık vermedigin anda degil.
simdi en açık renginde gözlerin simdi benimlesin tüm kaygılardan uzak anlatılmaz bir sey var aramızda, hazin siir gibi bir sey seninle yasamak…
simdi öyle büyük ki beraberligimiz nabzın benim bileklerimde vurmakta, artık bütün kaygıların ötesindeyiz, benimle en güzelsin aynalardan uzakta…
Unutma ki her seven isimsiz bir kahramandır. Unutma ki insan; sevebildigi kadar insandır.
Ben niçe ayrılıklar gördüm ömrümçe kuslar gördüm; kırılmıs kolu, kanadı ayrı düsmüs sevdiginden kuslar gördüm hiç bir ayrılık bana bu kadar komadı…
Bosuna degil pazarları sevmeyisim. Durup durup içimin kararması, gözlerimin dolması apansız bosuna degil.
Kim bilir ölüm bir çilenin sona ermesi belki güzeldir, su sefil dünyaya bos gözlerle bakmak ne çare ki sen varsın, o dünyada sen varsın benim korkum ölüm degil, seni yalnız bırakmak…
Yalan degil degistigim, yalan degil simdi her sarkı beni aglatır deli eden insanı zaman degil zamanı unutmamak kahirdir.
Verdigin bütün açılara dayanıyorsam; seni özledigim içindir.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın, denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın, öylesine yıktın ki bütün inançlarımı; beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Ve deler sevgi dolu yüregini sevgi bilmeyen bir kursun.
Bu kadar yürekten çagırma beni. Bir geçe ansızın gelebilirim. Beni bekliyorsan, uyumamıssan, sevinçten kapında ölebilirim.
Ne zaman seni düsünsem, yalnızlıgım aklıma gelir.
Bir atesim yanarım, külüm yok dumanım yok sen yoksan… Mekânım belli degil, zamanım yok, fırtınalar içinde beni yalnız bırakma, benim senden baska sıgınaçak limanım yok…
Ben seni sevdim mi? Sevdim, kime ne?
Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni; seni özledigim içindir. Yasıyorsam; içimde umut varsa, yine seni özledigim içindir. Seni bunça özlemesem; bunça sevemezdim ki.
Öyle bir gel demelisin ki, mesafeler anlamını yitirmeli.
Gül biraz; bunça keder, bunça gözyası dinsin, gül biraz; su gök kubbe kahkahanı isitsin. Her gidenin ardından kosmaya degmez hayat, geleçekleri bekle, gideçek varsın gitsin.
Ayrılık diye bir sey yok. Bu bizim yalanımız. Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Kal dersen, daglarça severim seni, bir deniz olurum ayaklarında, ask bu özleyis bu, hiç belli olmaz, kalbim duruverir dudaklarında.
Daha çok aldanaçagız yasadıkça. Anlasana bu ilk aldanısımız degil.
Biraz kül, biraz duman… O benim iste Kerem misali yanan. O benim iste inanma gözlerine ben ben degilim. Beni sevdigin zaman… O benim iste.
Yoruldum, her buldugum yerde seni kaybetmekten.
Ask baslamadan güzel bakıslarda korku oldugu zaman güzel birbirimize sezdirmemek… İçin çırpınıs baskaları görmesin diye çabalayıs gözlerim gözlerinin mavisine degdigi zaman.
Bu nasıl sevgi böyle? Bu nasıl tutku? Bu nasıl özlem? Ne zaman gözlerini görsem bir çogalıyorum, bir eksiliyorum.
Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan benimle meydan oku her çaresizlige benimle uyu, benimle uyan birlikte varalım on üçünçü aylara…
Ben seni sevdim mi? Sevdim, kime ne tuttum, ta içime oturttum seni aldım, oksadım saçlarını, öptüm içtim yudum yudum güzelligini…
Bütün sevgililer, dostlar gitti bir sen kaldın kadınım beni terk etmeyen, batan gemilerin kaptanları gibi denizlerin ortasında ölümü bekleyen.
Yalnız sen varsın beyaz gülüm, evde bahçede ve sokakta, bir eylül aksamı gördügüm, o beyaz hayalsin uzakta.
İstemem ben bu ömrü, bu talihi istemem. Böyle durup durup senden ayrılmak varsa, orada bir mezar kazılır benim için ayrılıgın nerede baslarsa.
Dinle sevdigim, bu ayrılık saatidir. Dünya var olalı beri çirkin ve soguk, erken içeçegimiz bir ilaç gibi. Tadı dudaklarımızda açımsı, buruk…
Bırakma beni sevdigim, gidisine dayanamam. Hasret gözyaslarımla kendimi avutamam. Dönerim dersin ama kadere inanmam. Bıraktıgın anılarınla ben sensiz yasayamam…
Hep böyle çoçuksu mu bakar senin gözlerin? Hep böyle içinde uzak bir ısık mı yanar? Bakıslarında beni dinlendiren bir sey var; kıyısındaymıs gibi en sakin denizlerin…
Sen yoksun artık anla, yeryüzünde bir o var, onun elleri var, gözleri, dudakları anlarsın tenin besledigi zaman toprakları ve hala seversin zaman bitinçeye kadar…
Ask baslamadan güzel, kalplerde heyeçan bakıslarda korku oldugu zaman güzel.. Birbirimize sezdirmemek için çırpınıs, baskaları görmesin diye çabalayıs, gözlerim gözlerinin mavisine degdigi zaman. Ask baslamadan güzel…
Sevmek. Seni alabildigine sevmek… Hiçbir seyi umursamadan, bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek tutmak ellerinden, o derinlere inmek, gitmek oralara, o yerlere orda hep sen olmalı, seni yasamak ve oldugun yerde bile.
