Opéra Comique nedir? Opéra Comiquein özellikleri nelerdir? Opéra Comiquein tarihçesi, hakkında bilgi.
Opéra Comique
Opéra Comique; (Fransızcada “komik opera”), bağımsız müzikal bölümlerle sözlü diyalogların dönüşümlü olarak yer aldığı Fransız opera biçimidir. İlk örnekleri araya şarkılar serpiştirilmiş yergili komedilerdi; sonraları öbür operalardan yalnızca sözlü diyaloglar içermesiyle ayrılan ciddi müzikli oyuna dönüşmüştür.
Opéra-comique 18. yüzyıl başlarında comédie de vaudeville denen panayır eğlencelerinden gelişti. Karakterleri İtalyan commedia dell’arte örneklerine dayanan bu oyunlarda sevilen şarkı ya da vodvillere yer veriliyor, araya bazı yergi sözcükleri katılıyordu. 1715’te çeşitli gösteri topluluklarının bir araya gelmesiyle Paris’te Théâtre de l’Opéra-Comique oluşturuldu.
18. yüzyıl ortalarında yazar Charles-Simon Favart’ın katkısıyla opéra-comique metinlerinin edebi düzeyi yükseldi; oyunlarda kullanılmaya başlayan yeni bestelenmiş şarkılar da zamanla popüler vodvillerin yerini aldı. Bir süre sonra gündelik yaşam içinde rastlanan insanların öyküsü de konu olarak alınmaya başladı. Soylu, sade yaşam görüşüyle bu gelişmede etkili olan Jean-Jacques Rousseau da Le Devin du village (1752; Köy Kâhini) adlı bir opéra-comique yazdı.
18. yüzyılın Nicolas Dalayrac, Egidio Duni, Pierre-Alexandre Monsigny ve François Philidor gibi ikinci dereceden bazı bestecileri opéra-comique türünde uzmanlaştı. Bu Fransız türünü yeğleyen Viyanalı izleyiciler için yazan Gluck, o dönemde çok sayıda opéra-comique yazmış tek büyük besteciydi. Bu dönem opéra-comique’lerinin başlıca özellikleri toplumsal yorum, aşk ya da entrikaya dayanan hafif olay örgüsü ve neşeli müzikti. 18. yüzyıl sonu ile 19. yüzyıl başlarında bu geleneği sürdüren André Grétry, François Boieldieu ve Daniel Auber daha ciddi ve romantik konular seçtiler; orkestrayı da daha etkili bir biçimde kullandılar. Bu döneme özgü türlerden biri de öyküsü siyasal zorbalığın yenilgiye uğratılmasına dayanan “kurtuluş operası”ydı. 1830’a doğru opéra-comique görkemli operaya (grand opéra) yaklaşan ciddi müzikli oyuna dönüştü ve zamanla yergi özelliğini yitirdi. George Bizet‘nin Carmen‘i (1875) sözlü diyaloglar içeren, buna karşılık trajik bir temayı işleyen geç tarihli tekil bir opéra-comique örneğidir.
