Robert Schumann Hayatı

Robert Schumann kimdir ve ne yapmıştır? Robert Schumann hayat hikayesi, eserleri ve besteleri hakkında bilgi.

Robert Schumann Kimdir?

Robert Schumann; Alman bestecisidir (Zwickau, Saksonya, 1810-Endenich, Bonn yakınları, 1856).

Bir kitapçının oğlu olan Robert Schumann klasik öğrenimle müzik öğrenimini bir arada sürdürdü; aynı zamanda edebiyatla da ilgileniyordu, hatta bir edebiyat kulübü ve bir gazete kurmuştu. Ayrıca virtüözlük de ilgisini çekiyordu; nitekim piyano ustası Moscheles’i dinledikten sonra hayranlık ve coşkusu daha da arttı. Schumann yalnızca müzikle ilgilenen dâhi müzikçi tipinde değildi; kısa sürede, yaşadığı dönemin edebiyat dünyasına daldı, Byron, Goethe ve Schiller’e ilgi duydu, jean-Paul ve Hoffmann’ın yaratmış oldukları garip evrenin çekimine kapıldı. 1826’da, kızkardeşi Emilia’nın bir delilik krizi sonunda intihar etmesi, kısa bir süre sonra da babasının ölümü, besteciyi son derece sarstı. İçinde bulunduğu derin şaşkınlık durumuna uygun bir evreni jean-Paul’de ve Schubert’in Liedler ‘inde buldu.

1828’de annesi hukukçu olması konusunda ısrar edince, Leipzig Üniversitesi’ne yazıldı, ama pek istekli değildi. Genç piyano sanatçısı Clara Wieck’i de ilk olarak Leipzig’de dinledi. Henüz dokuz yaşında olan genç sanatçı babasının çabalarıyla hayranlık verici bir tekniğe ulaşmıştı; bunu fark eden Schumann, sert ve katı bir öğretim uyguladığı halde, hemen Wieck’ le çalışmaya karar verdi.

Bir süre Heidelberg’de kaldıktan ve İtalya’ya küçük bir gezi yaptıktan sonra Leipzig’e dönen Schumann, annesinden Wieck’in yönetiminde kendisini tümüyle müziğe verme iznini kopardı. Tiyatronun orkestra yöneticisi Dorn’la, daha sonra da tek başına çalışarak kendi kendisini yetiştirdi. 1832’de ihtiyatsızca bir hareket sonucu, sağ ortaparmağı felç oldu; bundan böyle çalgıcılık alanındaki projelerinden vazgeçmek zorunda kaldı. Bunun üstüne beste çalışmalarına (Kelebekler, Toccata, Çeşitlemeler) ve eleştiriye yöneldi. 1834’te Neue Zeitschrift für Musik’ i (Yeni Müzik Dergisi) kurdu.

Bu arada Schumann ile Clara Wieck arasında büyük bir sevgi doğmuştu.

1836’da Clara’yla evlenmek isteyen müzikçi, baba Wieck’in olumsuz yanıtıyla karşılaştı; bunun üstüne dört yıllık bir çatışma dönemi başladı; sonunda 1840’ta Schumann,Clara’yla evlenebildi. Bu tarihe kadar yalnızca piyano için beste yapan müzikçi, bundan böyle Lied, senfonik müzik, oda müziği ve oratoryo alanlarına yöneldi. Clara müzik alanında Schumann için ideal bir eş oldu ve onun yapıtlarını yorumladı; aile yaşamıyla (8 çocuk doğurdu) virtüözlük etkinliklerini bir arada sürdürdü, tek başına ya da kocasıyla birlikte (1844’te Rusya’ya) turnelere çıktı.

Schumann, Mendelssohn’un aklını çelmesi üstüne, Leipzig Konservatuvarı’nda görev almayı kabul etti, ama bir yıl sonra Dresden’e gitmek üzere buradan ayrıldı, daha sonra da Düsseldorf’a (1850) geçti. Burada mesleki açıdan büyük güçlüklerle karşılaştı, 1833’ten beri giderek sıklaşan sinir krizleri, durumunu daha da güçleştiriyordu. Ama her şeye karşın beste yapmayı sürdürdü; kendisine büyük hayranlık duyan Brahms da kemancı Joachim’le birlikte Schumannları ziyarete geliyordu; ne var ki bir süre sonra müzikçi resmi görevinden ayrılmak zorunda kaldı. 1854’te yeniden iç sıkıntıları ve huzursuzluk içinde kıvranan Schumann, bu kez kendini Ren ırmağına atarak intihar etmeyi denedi. Ardından, Endenich’te bir akıl hastalıkları kliniğine kendi isteğiyle yatmak istedi. Bu olaylardan sonra iki yıl daha yaşayan Schumann, doğaçlamaya yöneldi, ama artık beste yapmıyordu; 9 Temmuz 1856’da da Clara’yı tanıyamaz bir halde öldü.

Schumann’ın hastalığı, kişiliğinin bütünlüğünü yitirerek, ikiye bölünmesiyle kendini gösterdi.

Müzikçi, bu bölünmeyi iki kişinin özellikleriyle tanımladı: Ona göre, benliğini konuşkan Florestan ile karamsar, sıkıntılı ve huzursuz Eusebius oluşturuyordu. Bunlar sanatçının bestelerinin hemen her yerinde varlıklarını koruyorlardı ve daha çok piyanoyla ilgili olan ilk dönem yapıtlarında bile birbirleriyle birleşmiş durumdaydılar (Etüdler, Karnaval, Senfonik Etüdler, Fantezi, Davidsbündlerlerin Dansları, Çocuk Sahneleri, Kreisleriana, Viyana Karnavalı, vb.).

Bestecinin sanat yaşamında evlilikten sonra başlayan ikinci bir dönem Liedler’e ayrılmıştır; söz konusu yapıtlar iki çevrim halinde toplanmıştır: Bir Kadının Aşkı ve Yaşamı (1840); Ozanın Aşkları (1840). Oda müziği alanında oluşturduğu üçlüler, yaylılar dörtlüleri ve piyanolu dörtlüde (1842-1851) Eusebius ile Florestan’ın çatışması açıkça kendini belli eder. Schumann’ın, senfonik müzik alanında, öbür alanlardaki kadar rahatça çalıştığı söylenemez. Dört senfonisinin (1. Senfoni [İlkbahar], 1841; 3. Senfoni [Ren], 1850) orkestralama açısından kimi güçsüz yanları bulunduğu söylenir. La Minör Piyano Konçertosu (1845), özellikle de Piyano Konçertoları (1850) ve Keman Konçertoları (1853) derin iç sıkıntıları döneminin senfonik yoldan anlatımı sayılır.

Kaynak – 2

Robert Schumann Kimdir?

Robert Schumann, Alman bestecisi (Saksonya/Zwickau 1810-Bonn/ Endernich 1856). Altı yaşında piyano çalmaya başladı. İlk bestesini 12 yaşında yaptı. 1826’da Leipzig Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ne yazıldıysa da 1828’de müzik öğretmeni Frederich Wieck ile tanışması çalışmalarını kesin olarak müziğe yöneltmesine neden oldu. 1829’da müzik kuramı dersleri alırken Papillions (Kelebekler) adlı eserinde kullanacağı piyano için valsleri yazdı.

Sağ elinin dördüncü parmağını ötekiler kadar güçlendirecek özel bir araçla yaptığı çalışmalar sonucunda sakatlandı. Böylece piyano virtüözü olma çabasından vazgeçmek zorunda kaldı ve kendini tümüyle beste çalışmalarına verdi. 1833 sonlarında kızkardeşini yitirmesi, izlerini yaşam boyu taşıyacağı ruhsal bunalımlara neden oldu. 1834’te piyano için bestelediği en önemli eserlerinden olan Etudes Symphonroques’i (Senfoni Çalışmalar) tamamlayarak yine piyano için Carnaval (Karnaval) üzerinde çalışmaya başladı. Annesinin ölümü, marazi bir melankoliyle düşmesine, sinirlerinin bozulmasma neden oldu.

Avrupa’ nın gözde piyanistlerinden olan öğretmeninin kızı Clara Wieck’e derin bir aşkla bağlandı, 1840’ta Clara ile evlenmeyi başardı. Mutlu aile yaşamı çalışmalarında verimli bir döneme girmesine neden oldu. Çok sayıda piyano eseri ve liedler besteledi. 1841’de İlkbahar Senfonisi olarak anılan I. Senfoni’yi yazdı. Mendelsohn’un yönettiği konserde ilk seslendirilişinde bu eserin kazandığı büyük başarı Re Minör Senfoniyi bestelemesini çabuklaştırdı. Bu eser daha sonraları 4. senfoni olarak tanındı. 1842, çalışmalarında oda müziğinin ön plana çıktığı yıl oldu.

1843’te ise opera olarak düşündüğü büyük din dışı orotoryosu Das Paradies und die Peri’yi (Cennet ve Peri) besteledi. 1844’te Rusya turnesinde eserleri eşi Clara tarafından başarıyla yorumlandı. Almanya’ya dönünce Leipzig Konservatuvarı’ndaki piyano ve beste derslerini sağlığı bozulduğundan ancak bir yıl yürütebilince, önce Dresden’e, sonra da Düsseldorf’a gitti. 1850′ de kentin müzik yöneticiliğine getirildi. Brahams’tan gördüğü yakın ilgiye karşın hastalığının etkileri onu canına kıyacak düzeye getirdi. Yaşamının son iki yılı şiddetli sinir bunalımları geçirdiği için hastanede geçti. Piyano bestelerinde sert melodik çizgilerle bazen piyanodan tüm orkestranın etkisini elde etmeye çalışır. Romantizmin bir temsilcisi sayılan Schumann’ın liedlerindeki üslup, Schubert’e oranla daha karmaşık, yoğun ve dramatiktir. Bu eserlerinde şarkıcının sesi kadar hatta bazen daha da fazla piyanoya olanak tanır.

Başlıca eserleri:

Senfoni: I.Senfoni (İlkbahar) 1841, 2. Senfoni{ 1846), 3. Senfoni (Ren) 1850, 4. Senfoni (1851), Üvertür: Manfred (1848-1849), Konçerto: La Minör Piyano Konçertosu (1841-1845), La Minör-Viyolonsel Konçertosu (1850), Oda Müziği: Mi Bemol Majör Piyanolu Beşli (1842), Mi Bemol Majör Piyanolu Dörtlü (1842), Opera: Genoveva (1847-1850), Vokal Müziği (din dışı): Das Paradiesund die Peri (Cennet ve Peri Orotoryosu) 1841-1843, Şarkı Dizisi: Liederkreis III (1840), Fraunlie-be und Leben (Kadm, Aşk ve Yaşam) 1840, Dichterliebe (Şair Aşkı) 1840. Piyano Müziği: Papillons (Kelebekler) 1832, Etudes Symphoniques (Senfonik Çalışmalar) 1834, Carnaval (Karnaval) 1834-1835, Kinderscenen (Çocuk Sahneleri) 1838, Kreisleriana (1838), La Majör Fantazi (1836).