Aziz Paulus’un mektupları ile ilgili olarak genel ve ansiklopedik bilgilerin yer aldığı sayfamız.
Aziz Paulus’un Mektupları
Paulus’un mektupları, Yeni Ahit’te, yazar olarak Aziz Paulus’un adını taşıyan metinler. Bu grupta yer alan yedi mektubun (Romalılara, Korinthoslulara I ve II, Galatyalılara, Philippililere, Thessalonikelilere I, Philemon’a) yazarının Paulus olduğu konusunda tartışma yoktur. Kolossaililere ve Ephesoslulara seslenen iki mektup ile Thessalonikelilere II. Mektup’un Aziz Paulus’un müritlerince daha sonraki tarihlerde yazıldığı sanılmaktadır. Geleneksel olarak Paulus’a dayandırılan üç metnin (Timotheos’a I. ve II. mektuplar ile Titus’a Mektup) Paulus takma adıyla başka yazarlarca kaleme alınmış olabileceği tartışmalıdır. Doğu kiliselerinin Paulus’un mektupları arasında saydığı İbranilere Mektup başlıklı metin ise Batı kiliselerince bu grup dışında tutulur.
Aziz Pavlus
Paulus’un kurduğu kiliselerin sorunlarını aydınlatmaya çalışan mektuplar büyük olasılıkla 1. yüzyılın sonlarında ya da daha sonra bütün kiliselerde kullanılmak üzere bir araya getirilmiş ve o tarihten bu yana Yeni Ahit’in ayrılmaz parçası olmuştur. Galatyalılara (y. 53-54) ve Roma’lılara (y. 57) mektuplar Hıristiyanlığın Yahudilikle ilişkisini, dolayısıyla Yahudi kökenli olan ve olmayan Hıristiyanlar arasındaki ilişkileri işler. Bu metinlerde Eski Ahit’in getirdiği yasalar ve aklanma sorunu yoğun biçimde tartışılır.
Korinthoslulara I. (y. 50-51) ve II. (y. 55) mektuplarda ise Yahudilikten hiç söz edilmez; bu metinler Paulus’un Yahudi olmayan topluluklar içindeki etkinliklerine dolaysız tanıklık eder. Yeni Ahit’in en eski metni olan Thessalonikelilere I. Mektup (y. 50) eskatologya sorunlarını konu alır.
İkinci Mektup
Thessalonikelilere seslenen ikinci mektup ise birincisine hem üslup bakımından öykünür, hem de onun içeriğini yeniden işler. Philemon’a Mektup (y. 61), bağışlanacağı ve Paulus’a yardım etmek üzere geri gönderileceği umuduyla efendisine iade edilen bir köleyle ilgilidir. Philippililere Mektup (y. 62), Paulus’un öğretisinin çeşitli yönlerini bir tür vasiyet biçiminde bir araya getirir.
Bu metinlerde Paulus önce mektubun kimlere yazıldığını belirtir. Bundan sonra genellikle, mektubun amacına uygun bir şükran ve şefaat bölümü gelir. Öğretinin açıklandığı bölümden sonra yazarın öğütleri ve yüreklendirici sözleri sıralanır. Mektupların sonunda ise kişisel bazı bilgiler ve kutsayıcı sözler yer alır.
Paulus’un Timotheos’a mektupları ile Titus’a Mektup’u herhangi bir kiliseye değil, kiliselerinde önder konumunda bulunan iki ayrı kişiye seslenir. 2. yüzyılda kaleme alındığı sanılan mektupların üçünde de imanı koruma, kilise görevlerine ehil kişileri atama, ibadet, kişisel yaşamda ve kilisede disiplini sürdürme gibi konular işlenir. İbranilere Mektup’ta ise ne yazarın adı, ne de kimlere yazıldığı belirtilir; bu metin gerçekte bir mektuptan çok bir ilahiyat özetidir.
İçerdiği düşünceler ve eğretilemeler Yeni Ahit’in bütün metinlerinden farklılık gösterir. Yahudi kökenli bir Hıristiyanın kaleminden çıktığı sanılan metinde Hz. İsa’da gerçekleşen vahyin üstünlüğü ve öteki vahiyleri geçersiz kılması vurgulanır. Kolossaililere Mektup’un özgün olduğunu savunan araştırmacılar yaklaşık 62’de Ro-ma’da yazıldığını öne sürerler. Ephesoslulara Mektup’un ise yaklaşık 90’da Paulus’un bir müridınce yazıldığı üzerinde görüş birliği vardır.
